Ameland 2016

Voorbereidingen op de 26e Vistrip!

Na de gathering bij Nico was het zaak de rest van de Vistripperclans te informeren over de Vistripstek van 2016. De navolgende mail met Info over de vismogelijkheden op en rondom Ameland ging richting Vistrippers mailboxen.

Dit wordt de eerste Vistrip op een eiland (maatje small) in zee en dan lijkt ons wat uitgebreidere info over de vismogelijkheden geen overbodige luxe.
Hoewel Ameland geboren is in zout water en al een paar duizend jaar min of meer op dezelfde stek bivakkeert, de geseling van de Noordzee trotserend, hebben de huidige bewoners van het eiland (Hollum is het dorp met het oudste, in 1516 gebouwde, huis van Ameland) ook wat zoetwater putten uitgegraven en volgegooid met vissen zodat eilandbewoners en toeristen niet alleen afhankelijk zijn van hengelsport op zee.
Net buiten het dorp Buren, richting de Kooiplaats en het Oerd, liggen in een rustige en mooie natuurlijke omgeving onze prachtige, voor iedereen toegankelijke visvijvers. Er zijn 2 forellenvisvijvers en 1 natuurvisvijver waarin op verschillende wijzen op verschillende soorten vis gevist kan worden. De sfeervolle lunchroom met zonnig terras, geeft een mooi uitzicht over de royale visvijvers. De paden naar de visvijvers zijn verhard, en er is een speciale valsteiger aangelegd. Ook voor mensen met een mobiele beperking zijn onze visvijvers goed bereikbaar.
De visvijvers zijn er uiteraard voor individuele visliefhebbers, maar ook zeer geschikt voor groepen zoals bedrijfsuitjes, viswedstrijden, kinderfeestjes etc. Grotere gezelschappen kunnen een eigen vijver reserveren. U kunt ook kiezen voor een geheel verzorgd verblijf, inclusief hengelen en een hapje, drankje, een BBQ of een uitgebreid buffet.
Hengels en andere benodigdheden zijn bij ons voor een aantrekkelijk bedrag te huur. Nieuwsgierig? Kom eens langs en maak kennis met forelvissen in ‘t Nijlan (onderstaande info komt van de site van forellenvisvijver)

Ze zijn al een paar jaar een succes; de prachtig gelegen forellenvisvijvers van Forelvisvijver ‘t Nijlân op Ameland. Vang hier uw eigen heerlijke verse forel. Er zijn verschillende forelsoorten te verschalken die u mag meenemen of omruilen voor gerookte exemplaren. Nieuw is onze natuurvisvijver met spectaculaire vissoorten zoals steur, Europese meerval, karper en striper. Deze vissen moeten worden teruggezet. Om ervoor te zorgen dat gasten die ná u willen vissen dit met net zoveel plezier kunnen doen gelden er een paar regels:
• Vijver 1, de natuurvisvijver Catch & Release:
Bij deze vijver bent u niet verbonden aan instaptijden. De grote vissen, o.a. steuren, karpers, zeebaarsen en meervallen zijn al in de vijver aanwezig. Deze vissen moeten worden teruggezet in dezelfde vijver en kan dus ook niet worden omgeruild voor gerookte vis.
• Vijver 2 - Put & Take:
Bij deze vijver bent u verbonden aan dagdelen. Per dagdeel wordt één keer vis uitgezet. Dagdeel 1 is van 9:00 tot 13:00 uur, dagdeel 2 van 13:30 tot 17:30 uur. Zorg dus dat u op tijd bent. In deze vijver worden er 5 regenboogforellen voor u uitgezet.
• Vijver 3 - Put & Take:
Bij deze vijver bent u eveneens verbonden aan dagdelen (zie vijver 2). Hier worden 3 regenboogforellen en 1 zalmforel voor u losgelaten. De regenboogforel is tussen de 400 gr. en 600 gr. en de zalmforel is tussen de 1,5 kg. en 2 kg. De gevangen vis mag mee naar huis genomen worden of, indien voorradig, kunt u 2 forellen (schoongemaakt) omruilen tegen één gerookte (max. 10 st.).

Tarieven:
Visvijver 1 - de natuurvisvijver:
8,00 euro per eerste 2 uur, daarna 3,50 euro per volgend uur
Visvijver 2:
15,00 euro per dagdeel
Visvijver 3:
20,00 euro per dagdeel

Er zijn niet veel Vistrippers die ervaring hebben met het vissen op zee vanaf het stand, dus hebben we maar alvast wat informatie opgehengeld.
Je kunt, zoals gebruikelijk bij de meeste strandvissers, met een zware zeehengel je paternoster rig + beaasde haken met veel geweld zo ver mogelijk richting Noordpool zwiepen.

Dat is de meest statische manier van zeevissen, maar je kunt ook met lichter materiaal actief op jacht naar (plat)vis die vlak onder de kant in de branding & geulen op zoek is naar voedsel.

Hier een instructievideo van het vissen op bijvoorbeeld Bot en Zeebaars met een zogenaamde Botterlepel rig.

De Championvis van 2016 kan dus weer in zowel zoet als zout water worden gevangen, en de kleinere exemplaren zijn prima te eten dus de inwendige Vistrippermens kan ook z’n lol op. Dat vooruitzichten om een 26e Top Vistripweek zijn weer prima, dus hopelijk gaat het aantal Vistrippers dat richting hoge noorden afreist weer richting record cijfers.

Tot slot van deze eerste Vistrip 2016 info pages, onderstaand een overzicht van de omgeving rond onze 2016 Vistripstek:

.....hoezo, we hebben geen bungalows!

De countdown op de Vistripperssite gaf aan dat het nog krap een week tot aan vertrek te gaan was, toen er wat verontrustende berichten op de VistrippersApp verschenen, direct gevolgd door een piek in het mobiele verkeer tussen de Beunk en De Kleine clans. Kon de communicatie tussen beide clans in de beginjaren van de Vistrips gerust als problematisch worden gekenschetst, met het klimmen der Vistripjaren verbeterde deze echter wonderwel.
’s Avonds in de kroeg was het altijd feest, maar overdag was de toon van de conversaties scherp, en veelal schurkend tegen het intimiderende aan. Een voorbeeldje van een ‘gesprek’ aan de ontbijttafel tussen de Vistrippers uit beide clans:

De Kleines: “ zeg Beunken, gaan jullie vandaag nog vissen of geven jullie het al op voordat de eerste hengel te water gaat”?
Beunken:“....willen jullie zeggen dat jullie toch hengels hebben meegenomen !?....zonde van het gesleep met dat materiaal, een fatsoenlijke vis is bij jullie nog nooit in het netje beland “!

En dit voorbeeld kon nog in de categorie ‘vriendelijke ontbijttafel conversatie’ worden geschaard. De laatste Vistripjaren begint de Vistripdag toch veelal met een; ‘goedemorgen, lekker geslapen.....willen jullie koffie‘ ?

Met die communicatie tussen de Vistrippers is het in die 26 Vistripjaren dus alsnog redelijk goed gekomen, al blijft het ‘jennen op gepaste momenten’ toch tot de dagelijkse hoogtepuntjes behoren.

De organisatie van de Vistrips is al een aantal Vistripjaren in handen van een team uit minimaal twee familieclans.
Zoals te lezen is in de voorgaande twee hoofdstukken verliep de aftrap dit Vistripjaar weer op rolletjes, maar kwam vanuit de clans het verzoek of iemand de financiën wilde overnemen van Harry. Het was voor hem toch wat lastig om alles over de grens vanuit Wilsum te regelen. Wordt een dergelijk verzoek geventileerd dan is het in de Vistrippersclans nooit lang zoeken. Al gauw werd Ton bereid gevonden om deze schone taak op zich te nemen....TOP!
Alles verliep naar wens, Ton z’n financiële overzicht werd in een Exel bestand rondgemaild en de inschrijvingen kwamen binnen. Al rap kwam het mooie aantal aanmeldingen van 14 Vistrippers binnen, en op 2 dagen voor vertrek kwam zelfs de 15e binnen. Ook Michel had nog ruimte in zijn drukke schema weten vrij te maken en sloot het weekend aan......tot zover alles OK.....maar toen kwam DE Vistripperstunt van 2016.
Door een ‘kleine misser’ in de communicatie bleek een week voor vertrek dat de beide Vistripbungalows op Ameland......NIET waren geboekt......!?

...........WTF.........!?

Dat was toch een stunt die we met trots in de geschiedschrijving van de Vistrips kunnen noteren, want van deze soort hadden we er niet eerder eentje kunnen bijschrijven. De emoties die het eerste halfuurtje na het ontdekken van deze organisatorische whiplash in de verschillende mobiele contacten binnen de Vistrippersclans rondgingen bestonden uit een mix van:
.....verwondering....... ongeloof...... geschokt...... ....... overweldigd....... bedroefd...... teleurgesteld...... afschuw...... ontmoedigd...... perplex...... versteend...... nostalgisch...... hunkerend...... hartstochtelijk...... geanimeerd...... energiek...... vastberaden...... nieuwsgierig...... trots...... opgelucht....... gefascineerd....... gemotiveerd...... en werd besloten met een gierende lachsalvo!

Vistrippers van het eerste uur blijven namelijk nooit lang hangen in teleurstellingen en negatieve gevoelens, maar gaan over tot actie en zoeken naar oplossingen. Een paar uurtjes laten stonden er al de nodige alternatieven op papier en op het scherm, want zei een wijs man niet ooit;......before an ancient tradition dies, one must kill her many times.....!

Onze Vistriptraditie kon dit probleempje easy handelen.
Het alternatief voor de beide bungalows in Ballum werd gevonden op het bungalowpark van Boomhiemke in Hollum.

Op de site van Roompot stond onderstaande informatie over de Engelsmanduinvilla’s:

De Engelsmanduinvilla met rieten dak is een luxe en gezellige vakantievilla aan de voet van de Hollumer duinen. De villa beschikt over een 2-persoons slaapkamer op de begane grond en 2 slaapkamers op de bovenverdieping met 2 1-persoonsbedden. Engelsmanduinvilla's 13,18, 8 en 3 hebben geen slaapkamer beneden maar drie slaapkamers op de eerste verdieping. Boven bevindt zich de ‘grote’ badkamer, luxe ingericht met ligbad, aparte douche, wastafel en toilet. Beneden treft u een tweede badkamer met douche, wastafel en een apart toilet. (Uitgezonderd Engelsmanduinvilla 8, deze heeft geen badkamer beneden en de badkamer boven heeft geen ligbad). De woonkamer is ingericht met een ruime zithoek met tv en stereo-installatie. De eethoek grenst aan de compleet ingerichte keuken met onder andere een vaatwasser en magnetron. Het terras grenst aan de woning en is te betreden via terrasdeuren in de woonkamer. Sommige accommodaties hebben een saunacabine, zonnebank of luxe bruisbad. Dit kunt u met voorkeur reserveren.

Kleine nadeel (maar wat wil je ook met zo’n schoolvoorbeeld van een last minute boeking) , de beide bungalows lagen niet naast elkaar zoals die in Ballum. Hemelsbreed was het 50 meter. Voor Vistrippers die deze afstand als een pittige tippel (met biertje op achter de kiezen) beschouwden was er altijd nog de mogelijkheid tot het huren van een fiets.
Probleem opgelost, de countdown kon gewoon blijven lopen.
Alleen navolgende image moest worden aangepast, Ballum werd Hollum, en beide Vistripbungalows kregen een rieten dak.

Restte de Vistrippers kort voor vertrek nog ff allemaal te motiveren met navolgende Vistripanimatie......want een goede voorbereiding is tenslotte het halve werk !!!!!!

Er is er één jarig op Ameland.

De dag voor vertrek kon het gehalte aan spamtekstverkeer op de Vistrippers app weer hoog worden ingeschaald, dusdanig hoog dat de laatste contractonderhandelingen van Max zelfs ernstige vertragingen dreigden op te lopen en hij zich genoodzaakt zag voor korte tijd uit de app te stappen. Max z’n werkzaamheden rondom de transfer deadline dreigde in het gedrang te komen door de voortdurend binnenkomende berichten.
Toch verscheen er zo nu en dan ook een verstandige quote op het scherm, zoals; ' Hoe laat vertrekken we eigenlijk uit Zwolle, en met wie kan ik meerijden '?
En dat op 1 dag voor de vertrekdatum van 2 september. Onvervalst staaltje van communicatie en vertrouwen in een goede organisatie + goede afloop! Typische en onontbeerlijke kenmerken van Vistrippers met 26 jaar Vistrip ervaring (of korter).
De eerste serieuze reply kwam van Herman.
Onze reislei(ij)der van de week met ruim 15 jaar Amelander-kroeg ervaring typte dat de koffie rond 06.00 uur in Hearst klaar stond en dat het vertrek toch echt voor 06.30 uur moest plaatsvinden om de gereserveerde plekken op de veerboot bijtijds te kunnen innemen.
In de tijd dat hij als sidekick van Jos Kamphuis op hun halfjaarlijkse trip naar dat fraaie Friese eiland afreisden, deden ze met andere woorden 2 uur over dat ritje van Zwolle naar Holwerd!!! Die maakten waarschijnlijk bij elk dorp in het hoge Noorden een pitstop bij de plaatselijke stamkroeg, want een normaal mens met geen haast doet dat tripje toch in iets meer dan een uurtje?

Herman: " doe nou niet zo eigenwijs jullie, wie is er nou ereburger op dat eiland en weet hoe lang het duurt voordat je aan de boorden van de Waddenzee bent....één van jullie prutsers of ik"!
Vistrippers:" dat zal dan voor het eerst in bijna 26 jaar Vistrippen zijn dat een door jou uitgestippelde route daadwerkelijk op de plek van bestemming uitkomt, en dan ook nog binnen het vooropgestelde tijdschema! "

Herman: " begint dat gelazer nu al, luisteren jullie nou maar naar Ome Herman, dan komen jullie allemaal droog op Ameland.....en voor 9 september "!
Vistrippers: "zoals gezegd...dat zou dan voor het eerst zijn, je krijgt de zoveelste laatste kans, en anders wordt je de eretitel 'Vistrip reisleider' definitief ontnomen en doe je elke Vistripdag een 'day-looser' rondje in "

De toon was weer gezet.

Tweede belangrijke mededeling op de App; "lang zal die leven, lang zal die leven, lang zal die leven in de gloria........etc".
Nico was jarig op deze vrijdag en dat zou hij de hele Vistripdag voor de 2e keer zijn. Het feest had hij namelijk het voorafgaande weekend georganiseerd , maar de hele vrijdag zouden we dat nog ff dunnetjes overdoen.
Kort voor 06.30 uur was het busje van John (die na zijn laatste Vistrip in 1997 eindelijk weer eens in de gelegenheid was om aan te sluiten) volgestouwd met de door Eric en Herman de vorige dag ingeslagen foerage voor de eerste dagen, en het hengelsportmateriaal. Zo waren alle Vistrippers in de gelegenheid om zonder opgetrokken benen, ingedeukt en beurs, maar zeer comfortabel de trip richting Noord Friesland uit te zitten.

We werden om 9.30 uur verwacht om onze stek voor de laadklep van de firma Wagenborg in te nemen en dat ging easy lukken. In tegenstelling tot Herman die al weer een aantal jaren niet meer op Ameland was beland, was Eric er met de familie in februari nog een week geweest. Hij had daardoor al kennis gemaakt met de nieuwe weg die inmiddels (om het knelpunt Leeuwarden centrum) was voltooid waardoor we met ruime voorsprong op het schema van Herman werden ontvangen door een aller vriendelijkste dame in het ontvangst-tolhokje voor de oprit naar de veerboot. Na een kort onderhoud gaf ze ons de tip, wanneer we wilden, we in de gelegenheid waren om eerder aan te monsteren op de gereed dobberende boot met vertrektijd van 8.30 uur. Die was klaar voor vertrek maar ze zou ff portefoneren met de laadmeester met het verzoek of we nog met twee Vistripauto's mee konden.
Geen probleem, ruimte zat volgens de laadmeester van Wagenborg.

Herman:" precies op tijd hè, laat Ome Herman nou maar de planning doen "!
Eric:" precies op tijd..!??....., we pakken een boot eerder Herman! "

Herman:" een boot eerder?......hoe laat is het dan "?
Vistrippers in koor:" we zijn een uur te vroeg Herman.......maar toch een prima planning, zitten we lekker vroeg op een terras,....reislijder "!

Er kon ff een bericht op de app aan Ton en beide kleinzonen Maikel + debutant Kevin, dat ze niet op ons hoefden te rekenen. Die waren in Amsterdam vertrokken en zaten nog op het schema van 9.30 uur.

Ton had nog wel zo'n fraai schema voor het weekend op zijn Excel opgesteld, maar dat eerste programmapunt van de gezamenlijke overtocht naar Ameland kon worden gedeletet.
Op de boot zat amper een man en een halve paardenkop dus een plek vlak naast het koffiebar was snel gevonden, en kon Nico na te zijn toegezongen zijn eerste rondje van de bonus verjaardag-dag gaan halen. Koekie d’r bij, wat wil een Vistripper op weg naar Ameland nog meer. Dat werd weer een geinige overtocht van ruim 3 kwartier naar de haven van Nes.
De weersvoorspelling voor het weekend was niet verkeerd, maar vanaf dinsdag zou het TOP worden met temperaturen van ruim in de twintig graden. Nou is het weer nooit de bepalende factor tijdens de Vistrips, maar is het één van de bonussen die we kunnen meepikken.
Uiteraard wist Herman wel een paar stekken waar we de tijd tot 15 uur konden doorbrengen, het tijdstip waarop we de VistripVilla’s in mochten. Op Ameland maakten ze volgens Herman het lekkerste brood van Noord-Nederland dus gingen we eerst ff langs bij de warme bakker van Nes voor wat Wad-broden. Het verwonderde ons niet dat Herman ons vervolgens naar z’n favoriete terras in Nes leidde.
Dat werd het terras van het Nes café.

Eerst ff een bakkie koffie en thee, waarna de eerste biertjes op tafel kwamen en onze gastvrouw werd gevraagd of er deze (Vistrip)week nog wat bijzonders viel te beleven op Ameland. Toeval bestaat niet volgens sommige kenners, en van die levensovertuiging beginnen we zo langzamerhand overtuigde aanhangers te worden want we hadden ook deze Vistrip weer mazzel. Er bleek de komende weekenden in de dorpen van Ameland kermis te worden gevierd. Uit ervaring wisten we intussen dat Kermis in de Noordelijke provincies meer weg heeft van een dorpsfeest dan alleen een opstelling van de nodige attracties zoals in Zwolle. Bij ons zit dan wel het Stratenfestival als sluitstuk op de kermisweek, maar in het Noorden vieren ze gewoon elke dag van de kermis ’s avonds een feesie. Op Ameland deden ze dat volgens traditie om het weekend. Dit weekend was het de beurt aan Nes, het volgende weekend was het feest in Ballum. Dat feesie liepen we mis, maar in ieder geval konden we gaan kennismaken met de Kermis in het grootste dorp op het eiland, Nes.
Iets verderop in Nes stond een tent en daar was deze vrijdagavond zou Rowwen Hèze de hoofd act vormen, de Limburgse dialectband uit America. Je weet wel, niet te verstaan.....behalve deze:

Er konden maar 1500 mensen in die tent, maar volgens de geruchten op het terras waren er nog wel wat kaarten te krijgen. Op zaterdagavond was er ook weer feest in de tent, maar dan zouden alleen muzikanten van het eiland optreden. Daar gingen we dus die vrijdagavond maar is ff langs.
Intussen was er bericht vanaf de boot gekomen. Coen vroeg of iemand hem ff kon komen oppikken of dat hij al een fiets moest huren, en waar hij dan naar toe moest peddelen.
Wanneer Ton zijn eigen tijdschema had weten aan te houden moesten hij, Maikel en Kevin ook aan boord zijn maar blijkbaar waren ze elkaar aan boord nog niet tegen het lijf gelopen. Daar kwam snel een eind aan en een uurtje later schoof het kwartet Vistrippers aan op het terras van het Nes café.
Het volgende rondje koffie, Grimbergen, La Chouffe en Zot kon doorkomen. De volgende lading Vistrippers zou pas rond half zes op Ameland arriveren dus werd besloten om de lunch elders op het eiland te gaan bestellen. Is kijken welke bijzondere stek met anekdotes Herman voor ons op het oog had.
Het werd het restaurant De Zwaan in Hollum, het dorp waarin ook onze beide Vistriphuizen waren geboekt. Regende het nog licht toen we uit Nes vertrokken, na een korte wandeltocht door Hollum kwam het zonnetje er al weer iets door en lieten we een lange tafel voor 9 Vistrippers op het terras inrichten. Herman had intussen de zoveelste bekende Amelander in de tuin aan de overkant ontdekt. Het bleek ene Douwe te zijn, één van de betere vissers op het eiland en dus ging Herman ff buurten om wat vis tips op te halen. De vangsten in de forellenvijver waren wel zo’n beetje gegarandeerd, maar wat betreft het vissen in zee konden we nog wel wat tips gebruiken. Welke stekken waren de beste, wat moesten we weten met betrekking tot eb en vloed, en wat viel er te vangen?

Intussen zat Nico toch wat beteuterd aan z’n Grimbergen. Hij had dan wel in het vorige weekend zijn verjaardag gevierd en de cadeaus ontvangen, maar op zijn echte verjaardag zat hij nog zonder cadeau…..en dat was toch een beetje een domper op de feestvreugde.
Voor de kroketten, uitsmijters en broodjes gezond (de laatste van de Vistrip!) op tafel kwamen was Marc een feestwinkel ingedoken en regelde ff een surprise voor Nico. Bij de ontvangst en na nogmaals te zijn toegezongen brak de zon ook weer door op het gezicht van Nico.

Na de lunch gingen de Vistrippers die een fiets wilden gebruiken tijdens hun verblijf op Ameland onder leiding van Herman naar de plaatselijke fietsenverhuurder (op elke straathoek wel één). De andere Vistrippers pakten de auto’s en werd de hoofdweg van Ameland overgestoken naar het bungalowpark Boomhiemke waar we bij een uitgestorven receptie werden ontvangen. Het was nog het laatste weekend van de vakantie in Zuid-Nederland, maar op deze wissel dag waren wij de enige gasten in het hoofdgebouw.
We namen wat info en de lakenpakketten in ontvangst waarna we op zoek gingen naar de rietgedekte Engelsmanduinvilla’s. We vonden ze op een fraaie stek aan de rand van de duinen en werden ontvangen door verschillende families konijn. De Vistrippers die de hele week op Ameland bleven, Herman, Harry, Nico, Eric en Marc namen de 6 persoons bungalow. John sloot zich bij deze Vistrippers aan want hij bleef tot dinsdag, waarna Max zijn plek zou overnemen. De weekend-Vistrippers Ton, Maikel, Kevin, Hessel, Jesse, Kjell, Coen en Ralf namen bezit van de grootste duinvilla, en Michel had op zaterdagavond een overnachting geboekt in de Amelander Kaap, op loopafstand van Boomhiemke.
De kamers in de villa’s werden ingedeeld en bij een eerste inspectie zag het er weer perfect uit. De algehele beoordeling was dat deze Engelsmanduinvilla’s tot de beste Vistriphuizen uit de 25 Vistripjaren(+ 1 dag) gerekend konden worden. Picobello de luxe en konden tegen een (Vistripper)stootje.
De rest van de middag werd doorgebracht op het terras van de Villa’s en werd gewacht op de volgende arriverende Vistrippers. Hessel, Jesse, Kjell en Ralf zouden de boot van 17.30 uur nemen waarna we zouden gaan eten bij ‘De Griffel’ in Hollum.
Mister Gadget Harry had uiteraard weer zijn verzameling Vistripvideo’s bij zich en dan duurt het meestal niet lang voordat de eerste beelden op de tv in de woonkamer verschijnen. Ad en Aadje komen dan altijd voorbij, Aadje (met zijn glijbaanstunt) en Ad (met baco-tje naar een nacht palingvissen) op de 1995 Vistrip naar Ierland.

Aan de kas was te zien dat de eerste middag op Amelander bodem weer zeer gezellig was geweest. De eerste kasstorting die Ton op zijn Exel had ingeschaald was al burgemeester gemaakt waardoor de bodem van de kas in zicht kwam. Kasbeheerder Eric zag zich dan ook genoodzaakt voor het diner het verzoek cq opdracht in de Vistrippersclans te gooien om de kas te gaan spekken.
Op de VistrippersApp was het bericht binnengekomen dat de vier Vistrippers aan hun laatste bocht richting haven van Nes bezig waren. Marc ging ze oppikken waarna kort voor 19.00 uur alle Vistrippers klaar waren voor vertrek naar het avondmaal in 'De Griffel', een Grill-Bar-Eethuisje in het voormalige schooltje van Hollum.

Voor de zekerheid had Herman eigenaar Paul gebeld om een tafel te reserveren en bij binnenkomst zagen we dat dit was gelukt (die Herman kreeg dat reisleiderschap steeds beter onder de knie) want we zagen dat ‘onze’ lange tafel voor de bar stond opgesteld, klaar om 13 Vistrippers te ontvangen voor hun eerste Amelander Vistripdiner. Toen we onze plek aan tafel innamen was het weer geinig om te zien dat er regelmatig een kreet van herkenning over tafel ging op het moment dat een rasechte Amelander(ster) Herman aan het hoofd van de tafel ontwaarde. Van de bordenwasser tot de vrouw van de eigenaar, iedereen kwam ff buurten bij Herman. We kregen toch sterk de indruk dat hij ook Prins Carnaval op Ameland was geweest, want de rest van de Vistripweek werd wel duidelijk dat Herman een onuitwisbare indruk had achtergelaten op Ameland na zijn jarenlange bezoek aan de stek van Jos in Hollum.

Mocht Herman deze Vistripweek ‘verstoppertje’ op het Vistripprogramma zetten dan was bij voorbaat duidelijk dat hij een komende decennia lang onvindbaar zou zijn, want aan onderduikadressen geen gebrek in de hechte maar gesloten inwoners van de Amelander dorpskernen.
Voor het diner werd het avondprogramma al ff besproken. De jeugd onder LIJding van Marc + bodyguard Hessel was van plan na het diner richting de feesttent op Nes te gaan en die groep paste in het busje van John. Gelukkig had Kjell ook zin in een avondje Kermis in Nes en was de BOB van de avond bekend.
Ook Kjell is trots op deze onder Vistrippers zeer gewaardeerde eretitel.

De rest van de Vistrippers gaf aan deze eerste avond na het diner in de Griffel te blijven voor een paar afzakkertjes, maar eerst ff lekker OH-en en genieten van het diner. Al snel werd duidelijk dat Nico niet de enige jarige in het land en dus ook op Ameland was. Kort na het 2e rondje kwam er een vrolijke dame binnen die direct werd toegezongen met het lied dat Nico deze dag al meerdere malen voorbij had horen komen. Dat werd dus ff een vrolijke kennismaking tussen de twee jarige die elkaar voor het eerst in hun leven troffen. Zo op het eerste oog ontliepen ze elkaar niet veel in leeftijd en dan kun je er op wachten…. natuurlijk werd er direct een poging gedaan om Nico aan zijn nieuwe vriendin te koppelen.
Maar helaas, de ietwat beduusd kijkende vriend van Nico z’n nieuwe vriendin bleek ook in de schoolbanken van De Griffel te zitten, en die claimde na de foto van het jarige koppel al snel weer zijn jarige Jop(in).

Na dit geinige intermezzo kon onze kok van de avond met de volgende gerechten aan de slag;

• kogelbiefstuk met kruidenboter
• Wiener schnitzel
• Telraam=Portie gemarineerde Spareribs met sausjes
• Aap-Noot-Mies,Theun Mix grill special (4 soorten vlees) met kruidenboter en chilisaus,
• Sliptong (2) met remouladesaus
• .....en dat natuurlijk afgesloten met koffie, thee en/of ijs (voor Harry uiteraard een driedubbele portie IJS)

Tijdens het diner werd ook het programma van de volgende Vistripdag besproken. Op Ton z’n Exel stond ingepland: 8.00 uur, vissen op de Waddenzee!
Dat programmapunt was al in de weken voorafgaande aan de Vistrip volgeboekt. De vismatrozen voor de volgende dag op zee bestonden uit Vistrippers minus Nico en de Beunkclan. Deze Vsitrippers hadden in de aanloop naar de Vistrip uit verschillende media berichten begrepen dat het visbestand in de Waddenzee dagelijks op de vlucht was om het vege lijf te redden door de aanwezigheid van ruim 9000 hongerige zeehonden met een sterke voorkeur voor vis op het menu.
Aan boord op de zaterdagmorgen werden dus alleen leden uit de De Kleine en De Vries clans verwacht, de eeuwige optimisten wat betreft visvangsten tijdens een Vistripdag.

Kort na negenen maakten de diverse Vistrippers aanstalten om hun avondprogramma in te gaan vullen. De Vistrippers die zin hadden in een feesttentconcert van Rowwen Hèze vertrokken richting kermis in Nes, de overige Vistrippers gingen richting bar in De Griffel voor een eerste afzakkertje.

De tent in Nes was snel gevonden, en al net zo snel werd duidelijk dat er wat overeenkomsten met de kermis zoals wij die kennen in Zwolle, weinig gemeen was. Het terrein van de kermis bestond uit 1 vreettent, 1 slingerdraaimolen voor naar schatting 10 personen, 1 goktent en de feesttent.
Exclusief feesttent paste dat bij ons qua oppervlakte ruim 3 keer op de Nieuwe Markt.
Wat er beter uitzag was de feesttent. Daar konden inderdaad moeiteloos 1500 concertgangers in, dus gelijk maar is ff checken of er nog plek was voor 7 Vistrippers. Dat is eigenlijk vragen naar de bekende weg, want op dit soort momenten is er altijd plek voor Vistrippers ( en anders laat een Vistripper zich wel op een andere manier naar binnen smokkelen).
€ 17,50 voor het kaartje, en daarna nog ff wat muntjes inslaan, dat avondje Rowwen Hèze kon beginnen.
Bij binnenkomst zagen we dat het al gezellig druk was en dat de heren van Rowwen Hèze het podium nog moesten beklimmen. Eerst maar ff paar biertjes doen en na een half uurtje kwamen de Limbo’s on stage.
Ze werden aangekondigd door een nog wel verstaanbare plaatselijke populaire regelneef/organisator, maar de rest van het concert was voor ons Hollanders grotendeels onverstaanbare Limbo dialect. Begon het concert nog met een rustig op het ritme bewegende publiek, al snel wisten de heren er een gaaf feesie van te bouwen. Op het aanstekelijke ritme van hun muziek kwamen de voetjes al snel van de vloer en werd het in de loop van het concert één grote hossende menigte. Onderstaand ]een impressie van de beelden die de oudste aanwezige Vistripper schoot van de BOB in ‘de pit’ voor het podium.
Het zou nog een latertje worden waarna de kermis Vistrippers door de BOB veilig bij de Engelsmanduinvilla’s werden afgezet.
Wie wat meer moeite bleken te hebben met het terugvinden van hun Vistriponderkomen waren Ralf en Herman. Op weg naar hun betreffende Villa’s was Herman Ralf tegengekomen bij de receptie. Ralf was opzoek naar een plattegrond en was blij Herman te zien voorbij wandelen (met de fiets aan de hand!). Die Herman wist natuurlijk wel de weg, die had tenslotte ruim 15 jaar stapervaring op Ameland in de pocket.
Dat klopte, maar in die 15 jaar had hij helaas nog nooit kennis gemaakt met het doolhof aan paadjes op het park van Boomhiemke. Daar hadden ze namelijk geen kroegen met tapvergunning op het terrein.

Ralf: “Ha Herman,.....wat ben ik blij dat ik je zie.....ik kan onze bungalow niet vinden”!
Herman: “ OOOOOOH shit.....ik was net zo blij als jij dat ik jou zag, want ik ben ook al een half uur aan het zoeken en kom elke keer hier uit“!
Ralf: “....da’s lekker dan,.....ik heb al gebeld en geAppt....maar dat hele zakie ligt natuurlijk in coma en is niet wakker te krijgen “!
Herman: “ ik heb wel wat adresjes, maar of ik daar op dit tijdstip (02.30 uur) kan aankloppen “!
Ralf: “ .....dan zit er niks anders op dan nog ff een rondje te maken, wie weet vinden we ze samen”!
Herman: “ ach ja, en zo erg is een nachie slapen in de duinen toch ook niet…hie, hie, hie“!
Ralf: “ ….wel is van zandvlooien gehoord Herman,…..daar wil jij echt niet slapen vannacht”!

......en zo hoorden we ’s morgens van de beide Vistrippers dat ze pas ruim na 03.00 uur hun speurtocht succesvol hadden weten af te sluiten. Net voordat ze de moed hadden willen opgeven vonden ze Ralf z’n Vistriphuis, en wist ook Herman vanaf daar waar hij z’n nest konden vinden.
Zo wisten uiteindelijk alle Vistrippers na een eerste dag op Ameland hun nest te vinden,

De eerste vissen van boven de meter.

Voor de Wad-vissers was het een karaktervolle start van de zaterdagochtend. Om 8.00 uur werden ze aan het ontbijt verwacht en daar hield het hele zakie zich aan,......of werd eraan gehouden door mede Villa bewoners die wel op tijd hun nest uit waren gerold. Een uurtje later werden ze door de schipper van de Elisabeth-Rose in de haven van Nes opgewacht, en dat tijdstip werd slechts met een paar minuten overschreden.

De Wad-vissers werden door kapitein Eric ontvangen waarna ze aan boord mochten klauteren. De Elisabeth-Rose lag hoog aan de kade door de vloed waardoor zelfs Ton deze keer zonder al te veel problemen na de klimpartij droog aan boord stapte. Prima start, dat moest dus haast wel een top visdag worden. Volgens de skipper was het tij goed (afnemend tij) de wind zat in de goede ZW hoek, de boot was niet lek, dus de vissersgoden waren de Vistrippers goed gezind.
Na goed uurtje varen over het Wad parkeerde skipper Eric de Elisabeth-Rose in de goede positie, joekelde het anker overboord en konden de hengels in actie worden gebracht door de paternoster rigs + zagers overboord te zwiepen. Als de pieren of zagers allemaal goed waren aangebracht op de haken lagen er minimaal 30 aaspieren op de bodem van de Waddenzee, dat moest toch een paar platvissen opleveren.

Op dat moment waren de Beunken en Nico ook hun nest uitgestapt en zaten aan het ontbijt. Nico en Eric hadden het plan gevat om deze zaterdag nog niet in actie te komen met een hengel aan de waterkant. Eric dook in een boek op een terras ergens op het eiland, en Nico pakte z’n gehuurde fiets voor een tocht over het voor hem nog onontdekte Ameland. Nico had net een reis geboekt naar Thailand waar op zijn reisschema onder andere de beklimming van een vulkaan als uitdaging stond. Die kon dus nog wel een paar treden op het vereiste conditionele niveau winnen en wilde deze Vistrip dan ook gebruiken om zijn fysieke gestel is ff door de mangel te halen c.q. trappen.
Zijn hoofddoel was de gerestaureerde knieën soepel houden, wat beter dan dit te doen middels fietsen over het heuvelachtige parcours door de duinen van Ameland. Ook zo af en toe een wamdeling door de kilometers brede duinen stonden op zijn trainingsschema. Om niet het risico van overtraining te lopen had Nico vanzelfsprekend rekening gehouden met een optimale Arbeid-Rust verhouding; de strandtenten zouden zich (meer dan) regelmatig mogen verheugen op een bezoek/pitstop van (o.a.) deze Vistripper.
Marc ging wel met een hengel op jacht. Zijn plan was een strooptocht langs de Noordzee kant van het eiland. Hij startte in de loop van de ochtend op het westelijke deel van het strand om daarna richting het oostelijk gelegen Ballum te struinen.

De Wad-Vistrippers hadden het eerste uur geen vis weten te haken (???!!). Ze hadden zo’n beetje 150 zeepieren of zagers aan onze gekieuwde vrinden aangeboden, maar kennelijk hadden die wat anders op het ontbijtmenu staan op deze eerste dag van het weekend. Skipper Eric had na dat eerste visloze uur voorgesteld een andere stek te gaan bezoeken. Deze eerste stek was waarschijnlijk leeggevreten door de zeehonden populatie.
Op de VistrippersApp kwam een bericht binnen van Marc. Die was wel ‘succesvol’ geweest. Volgens de foto en het begeleidende bericht had hij met zijn botplug een zeehond in zijn staart weten te haken en had hij het beest op de kant weten te krijgen. Volgens het bericht ging hij met deze ‘catch’ van 1.35 meter aan de leiding. Het beest was de groot om in zijn geheel op de foto te krijgen (?), maar later op de dag kwam de zeehond in zijn geheel op beeld voorbij. Toen bleek dat er weinig leven meer in de catch had gezeten toen deze door de Vistripper werd gehaakt.
Juryrapport was eenduidig; ‘ongeldige vangst, leuk geprobeerd maar kansloos verhaal’!

Niet veel later verscheen het ‘vangst bericht’ van Eric op de VistrippersApp. Hoewel hij had aangegeven deze Vistripdag geen vishengel ter hand te nemen, was hij er toch in geslaagd als eerste Vistrippers een vis bij de straat te pakken......een overheerlijke Hollandse nieuwe.
Ook hier was het oordeel van de Vistrippersjury unaniem; ‘ongeldige vangst, vis al zo dood als een pier en zat onder de uien......wederom een Beunk met een kansloos verhaal’!

De Wad-vissers gingen tot iets na de middag door en zouden slechts 1 botje aan boord takelen. Dat was dus min of meer hetzelfde resultaat als tijdens de visdag op de Waddenzee tijdens de Vistrip in 2010. Wanneer ze in de komende jaren niet van plan zijn het zeehonden bestand terug te brengen, zien ze ons daar niet meer terug. Die Waddenzee is kaalgevreten door die overbevolking van Zeehonden.

Op de vorige avond in De Griffel hadden we al gehoord dat het zaak was te weten te komen waar de zandbanken en muien zaten omdat je daar de grootste kans maakte om een (plat)vis te haken. Het speuren naar een goede stek langs de Noordzeekust was ook voor Marc het plan voor deze Vistripdag. Hij was iets na aflopend tij gestart en kon bij terugtrekkend water zien waar de goede stekken zich bevonden. Hij vond een goede stek na 2 uur struinen van Hollum naar Ballum, iets voor de strandtent. Daar zat een diepe geul waar hij een Zeehond zag dobberen en een kolonie Zeemeeuwen en Aalscholvers rondhing.
Daar moest dus vis zitten. Marc was zonder aas op pad gegaan en hoopte met wat zeekrabben als aas een vis te haken.
Rond de middag was hij bij de strandtent van Ballum aangekomen en zag op het moment dat hij de duinen naderde dat er nog een brede geul water stond tussen hem en zijn lunch op het terras boven op de duinen. Die strook water was vanaf de kustlijn niet te zien geweest (.....in ieder geval niet door Marc), het liet twee opties voor hem open. Teruglopen en een droge overtocht zien te vinden, of een nat pak.....maar daardoor wel sneller op het terras achter een broodje zitten.
Dat laatste werd het.

Toen hij aanstalten maakte om het water in te gaan werd hij vanaf de overkant ‘toegezwaaid’ door enkele wandelaars ?!
‘Wat vriendelijk zijn mensen toch wanneer ze op vakantie zijn’ dacht Marc, en zwaaide vrolijk terug.......waarna hij te water ging. Wadend over een zachte bodem kwam het water al snel tot iets boven z'n navel, maar wist hij een deel van zijn uitrusting droog te houden. Bij de mede strandgasten (die naast een bord stonden opgesteld) aangekomen werd duidelijk waarom ze hadden staan zwaaien naar de overstekende Vistripper.
Op het gele waarschuwingsbord stond met dikke letter......DRIJFZAND!, maar aan de zeekant was alleen een roestig vierkant te zien.
Na zijn probleemloze overtocht bedankte Marc de bezorgde strandbezoekers en ging richting duintop voor z’n welverdiende lunch.

De Wad-vissers stonden intussen ook weer aan vaste wal en besloten richting forellenvijver te gaan. Daar waren de vangsten zo’n beetje gegarandeerd volgens Ton. Die was eerder dat jaar al een keer gaan kijken tijdens een korte vakantie op Ameland en had een aantal forellen weten te vangen. Ton boekte daarom een paar uurtjes in één van de twee forellenvijvers.
Vistrippers Coen kon alleen het weekend op de Vistrip aanwezig zijn en wilde zijn vis-time maximaal benutten en dus ging hij 's middags met de fiets + visuitrusting richting Oost-Ameland. Op zijn spruintocht vanaf het Oerd ontdekte hij een mooie stek bij paal 17 ( dat gerucht hadden we op diverse fora ook al gelezen). Later die middag wist hij een Scholletje te vangen met een zeepier, maar de rest van de Vistripdag bleven zijn haken zonder een gehaakte vis.
De 3e generatie Vistripper zouden net als Coen alleen het weekend aanwezig zijn en gingen bij de forellenvijver voor vijver 1 met de grootste kans op een Champion vis. Daar zwommen Steuren, Karpers, Meervallen en Bass hun rondjes, en volgens aanwezige kenners was de grootste vis een Meerval van ruim 1.50 meter. Het aas dat het meeste werd gebruikt waren blokjes jonge kaas. Al snel nadat die aan de huurhengel + dobber in het water waren gehangen bleken de kaasblokjes inderdaad op het favoriete menu van de Steuren te staan. Alle aanwezige vissende Vistrippers wisten een aantal Steuren te vangen, waardoor de vismorgen op het Wad al snel uit het geheugen werd gewist.
Uiteindelijk werd Kjell de day-winner met de catch van een Steur van 112 cm. Er zijn weinig Vistrips geweest waarbij een Vistrippers al op de eerste Vistripdag de leiding neemt met een vis van boven de meter. Op het schema van Ton stond de zondag echter ook als visdag in de visvijvers van ’t Nylân ingepland, dus al zeker van een podiumplek was Kjell allerminst.

Aan het eind van de middag waren alle Vistrippers terug van hun Vistripbestemmingen elders op het eiland en werd aan de borrel + borrelhap het avondprogramma besproken. Ton had op zijn schema het diner bij de Chinees van Nes ingeruimd, dus daar waren we snel uit. De rest van de avond werd ingevuld met een bezoek aan een café en aan de feesttent, maar uiteraard was iedere Vistripper geheel vrij om zijn eigen plannen voor het nachtprogramma uit te gaan voeren.
Vlak voor vertrek naar de Chinees deed Hessel nog een aardige poging om de eetlust van de Vistrippers te bederven. Hij liet de foto’s van zijn knieoperatie rondgaan, waarop de nodige pezen, ligamenten en stukkies biefstuk van de musculus gastrocnemius en musculus quadriceps femoris te bewonderen waren. Algemene beoordeling; die restaurateur van Hessel z’n knie had deze Vistripweek prima kunnen functioneren als fileerder van de populatie duinkonijnen die de hele dag in onze tuinen aan het rondhuppelen waren.

Niet alle Vistrippers konden genieten van deze foto impressie van Hessel z’n openwond. Gelukkig voor hun zat er nog een klein uurtje tussen de fotocollage van 'het slachtveld van de knie' en het eerste gerecht bij de Chinees, want anders hadden de koks een rustige avond gehad met de karige bestellingen van enkele Vistrippers met bedorven eetlust.

Bij aankomst in Nes regende het behoorlijk pijpenstelen en werden de auto’s op verzoek zo dicht mogelijk bij de voordeur van het Chinese restaurant geparkeerd, en de baas van de toko had daar geen problemen mee. Waarom werd ons duidelijk bij binnenkomst. Het restaurant had een nieuwe inrichting gekregen vergeleken met de vorige bezoeken van Chineesliefhebbers onder de Vistrippers. Er was plaats voor zo’n 50 persoenen gecreëerd. Op deze zaterdagavond bleken wij echter (voorlopig) de enige gasten te zijn, en werden allervriendelijks ontvangen. De opper Chinees had nog getwijfeld aan Ton z’n reservering want de tafel voor 14 Vistrippers moest nog ff snel worden gearrangeerd. De update van de inrichting was clean en behoorlijk ongezellig. Daar kon een losgeslagen kudde buffels weinig aan verpesten, laat staan 14 nette Vistrippers.

De baas had 8 koks in de open keuken laten aantreden, en dat voor 14 gasten. Het protocol voor het diner werd tijdens het eerste biertje door de baas aan ons voorgelegd. Er zou worden gezorgd voor een lopend buffet, waar naast bami, nasi en mihoen en stuk of 8 gerechten zouden worden uitgeserveerd. Oftewel, ‘all you can eat’, en laat dat nou de favoriete invulling van het diner voor een aantal Vistrippers zijn. Die maken toch minimaal 3 tripjes langs zo'n buffet, en dan passen er aansluitend ook nog wat bolletjes ijs als toetje bij.
Tijdens het diner kwam skipper Eric ook ff langs. Hij kwam een afhaalmaaltijd scoren. De skipper had na de Vistrippersgroep nog een boot vol Wadvissers als klant mogen begroeten. En hij was goudeerlijk die Eric, want toen wij vroegen wat de vangsten ’s middags waren geweest had hij natuurlijk kunnen zeggen; ‘prima, met 12 man een paar emmers vol gevangen’! Maar nee, de middag vissers waren er niet in geslaagd om zelfs maar 1 vis te haken. Eric had geen verklaring voor deze dramatische vangstresultaten. Een week eerder waren de vangsten volgens hem prima geweest, maar deze week was het knudde.
Ach ja, we konden ook niet altijd mazzel hebben.
Zoals bij elke Chinese maaltijd kregen ook wij niet alle buffet bakken leeg, en dus werd skipper Eric een doggie-bag aangeboden, want het was toch zonde om al dat eten weg te gooien. Hij bedankte vriendelijk voor het aanbod, maar had nog wel een paar tips voor het vissen vanaf het strand. Bij Paal 18 zat ook een prima stek. Die plek was ook gereserveerd voor het naaktstrand, maar van naaktrecreanten zouden we geen last hebben zei Eric want dat zijn meestal geen fans van activiteiten waarbij sprake is van rondzwiepende vishaken.
Toen we afscheid namen van Eric en het personeel van het restaurant regende het buiten weer aardig door. Volgens Herman was het Nes café het dichtste bij en dus was de keuze snel gemaakt. Eerst daar maar is ff een afzakkertje pakken. Het was er nog rustig waardoor we de twee grootste tafels voor de bar konden innemen. De 3e generatie ging aan de Red-Bull wodka, de 1e en 2e generatie aan de Baco, Zot en Grimbergen. De volgende twee uurtjes werd al OH-end rond en aan de tafels doorgebracht, waarna rond middernacht de verschillende Vistrippers over het dorp en eiland uitwaaierenden. Er ging een taxi met enkele Vistrippers richting VistripVilla’s, van de jongste generatie gingen er een paar naar een discotheek, en een aantal Vistrippers bleef (droog) in het Nes café hangen.
In de loop van de avond viel het ons op dat het personeel zo af en toe wat lampen van het plafond aan het losklikken waren, en op de tafels werd vervolgens een houten plaat geschoven!? Bij navraag zei het personeel dat ze dit deden omdat er later op de avond nog wel eens wat gasten boven op de tafel zouden kunnen worden aangetroffen.
Tja, en dan is de interesse van een Vistripper gewekt, die besteld dan direct het volgende biertje.
Intussen werd het gezellig druk om ons heen en werden ook wij verzocht ff plaats te maken waarna de lampen boven onze tafels konden worden verwijderd, zodat ook onze stamtafels kon worden voorzien van een plaat van het model; die blijft zelfs heel onder het gewicht van een deinzende en hossende dronken Gorilla ! ......en ja, dan staat daar vanzelfsprekend als eerste een stelletje Vistrippers op te hossen voordat die tafel de kans loopt door andere kroeglopers te worden veroverd.
Na een uurtje hossen en zingen maakten we met nog een nieuw fenomeen kennis.
Ten algehele ondersteuning van de toch al ruimschoots aanwezige feestvreugde toverde het barpersoneel een bladblazer, maatje XXL achter de bar tevoorschijn ????!! Op ingenieuze wijze was deze opgevoerde bladblazer voorzien van een ‘plee-rol-afdraai-constructie’ (......beter kan ik het niet omschrijven omdat er voor zover ik weet op deze aardkloot maar eentje van bestaat).
Vervolgens werden om het kwartier een paar pleerollen over de feestende kroegbezoekers geblazen en daar had de sfeer allerminst onder te lijden.
......en zo zou het weer een latertje worden op deze tweede Vistripnacht. De BOB’s Kjell en Michel zorgden er weer voor dat alle feestende Vistrippers met slok op, veilig en wel in hun nest belandden,........

Laatste Vistripdag weekend Vistrippers.

De vorige dag hadden Harry en Marc beloofd deze zondagmorgen voor verse broodjes te zorgen. Toch wel een blijk van karakter dat beide Vistrippers kort naar 8 uur de auto in klommen op weg naar een warme bakker ergens op het eiland.
Al in het eerste dorp werden ze beroofd van hun goede voornemen om voor de door Herman zo geprezen verse Wad-broodjes te kunnen gaan zorgen. Geen warme bakker hier in het Hoogste Noorden die daar op zondagmorgen z’n nest voor uit is gekomen.
En ja,....geef ze is ongelijk.
Nadat die ambachtslieden van het verse broodgilde een hele week voor de klok van 4.00 uur hun nest voor ons uitrollen om bij het krieken van de dag vers gebakken broden in het schap te hebben liggen, zijn die bakkers op zondag hoog toe aan het inhalen van het nodige opgebouwde slaapgebrek in voorgaande dagen.
Een vroege hond uitlaatster vertelde de Vistrippers dat het nog een hele zoektocht zou worden naar vers gebakken deegwaren, want ook de meeste Supermarkteigenaren hadden geen zin in zondagdiensten. De Vistrippers kregen de tip dat de supermarkt in Nes wellicht open was.
Verse broodjes zouden waarschijnlijk vacuüm verpakte afbakbroden worden, maar altijd nog beter dan geen ontbijt. Gelukkig bleek de Super in Nes open maar waren er heel wat vroege vogels met dezelfde plannen uit hun nes gekropen, want de manden waar (waarschijnlijk) de verse broden in hadden gelegen waren leeg. Zoals voorspeld werden het de afbakbroodjes die een uurtje later warm uit de over op de ontbijttafel lagen. Alles verder aanwezig, van verse jus tot Herman z’n uitgebakken spek + spiegelei, alleen ontbrak er 1 Vistripper. Nico lag nog te pitten, maar die staat al Vistripjaren genoteerd onder het hoofdstuk; slow starters!

Op het schema van Ton stond vandaag ruimte vrijgemaakt voor een Vistripdag in de forellenvijver ’t Nijlân in Buren. In voorbereiding op de Vistrip was dit onderdeel van de Vistrip op zondag ingepland omdat onze ervaring is dat er in zo’n visvijver altijd wel een vis te haken is. Omdat het grootste deel van de Vistrippersgroep deze zondag weer richting vaste wal zou vertrekken leek het ons wel een goed plan om met deze Vistripdag hun Vistrip af te sluiten met de vangst van (minimaal) 1 vis. Alle overige doelstellingen van een Vistrip, zoals daar zijn; weinig slaap, goed eten, zo af en toe een biertje + bitterballen, slap OH-en, feesie bezoeken, plaatselijke cultuur opsnuiven, zon-zee-strand-strandtent, e.d, c.s, etc,.....hadden alle aanwezige Vistrippers af kunnen vinken, bleef over de ultieme uitdaging voor een Vistripper; het vangen van een vis!
De laatste-dag-Vistrippers hadden al vroeg hun stek aan één van de drie visvijvers ingenomen. De week Vistrippers zouden na de middag aansluiten want die zouden eerst Coen bij de boot afleveren want hij moest aan het eind van de middag weer in Wageningen zijn. Ook voor Ralf was het aan het eind van de middag vertrektijd. Hij had zin in een flinke strandwandeling voordat de werkweek op een ict locatie op hem wachtte. En zo’n werkplek had meestal 4 muren maar geen open dak. Dus Ralf koos voor een middag in de buitenlucht langs de Noordzeekust.
De weersvoorspelling voor deze zondagmorgen was weer niet best. Voor het laatst in deze Vistripweek werden ’s morgens een paar stevige buien voorspeld, reden te meer voor de week Vistrippers om wat later het viswater op te zoeken. Die konden de rest van de Vistripweek nog vaak genoeg hun haak bij ’t Nylân te water laten.
Hessel, Jesse, Kjell, Kevin en Maikel zaten rond een uurtje of 11 op hun stek en hadden het al snel druk met het onthaken van de nodige Steuren. Net als de vorige Vistripdag konden de Steuren de verleiding van een hap in een stukkie jonge Friese Wad-kaas maar moeilijk onderdrukken. De Vistrippers trokken meer dan regelmatig een vis van boven de meter uit de vijver. Debutant Kevin wist niet wat hem overkwam. In Amsterdam e.o. nog nooit een hengel in z’n vingers gehouden en hier de ene na de andere drill met een vis van over de meter. Hij had weleens iemand een Voorntje uit de Keizersgracht zien tillen, maar dat er vissen van dit formaat in Nederland rondzwommen was toch wel een aangename verrassing voor Kevin.
A new Vistripper was born !

Na de middag voegden John, Ton en Marc zich bij de visvijver Vistrippers. Ze hadden eerst Coen afgezet in de haven van Nes waarna ze onder de dreiging van donderwolken bij ’t Nylân in Buren parkeerden. Die beroerde weersverwachting hield Eric voor de tv in de VistripVilla voor een middag Max Verstappen in de F1.
Herman, Harry en Nico gingen voor een vroege borrel in Hotel- Café de Walvisvaarder van eigenaar Paul, een goede bekende van Herman. Paul had eerder gewerkt voor Jos in De Welvaart en was daarna voor zichzelf begonnen met De Walvisvaarder. Daar konden de Vistrippers de hele middag droog achter een biertje hangen en met Paul de nodige anekdotes uit vervlogen tijden ophalen.

Boven de visvijver in Buren brak niet veel later de pleuris los. Piet P had gelijk gekregen met zijn voorspelling want net toen John en Marc op het terras van ’t Nylân achter hun koffie en thee met gebak zaten om aldaar hun vismateriaal inzetbaar te maken gingen de hemelsluizen open. Ze waren zo verstandig geweest om de parasols maatje XXL boven hun stek uit te klappen zodat ze droog zouden blijven, maar het nadeel was dat kort nadat de hoosbui uitbrak die joekel parasol zich min of meer ging gedragen als parachute. John moest z’n volle gewicht in de paal hangen om het zakie op Amelander bodem te houden.
Toch een voordeel van het gebeuren. Nadat de bui was overgetrokken hoefden beide Vistrippers niet te blazen in hun kop koffie en thee, die waren koud geblazen door de plaatselijke storm.
Maar ook een nadeel,.....hun gebak lag niet meer op de schotels maar in de buurt van de visvijver.
Gelukkig bleek deze bui de laatste van de Vistripweek. Na deze zaterdag kon de lange broek overdag in de VistripVilla blijven.
De vissen in de vijvers konden de dropping van het verse hemelwater in hun onderkomen wel waarderen. Ze werden er niet bepaald chagrijnig van, sterker nog, ze vielen cq doken als dollen op het aangeboden aas. Het was om de twee inworpen raak en aldus werd het weer één van de zeldzame Vistripdagen waarop alle Vistrippers + vishengel een paar vissen op de vismiddag wisten te haken. Het gebeurd deze Vistripeeuw weliswaar steeds frequenter, maar het blijft een unicum. Helaas kreeg John te ligt vismateriaal (onderlijn van 0.18 mm) in zijn handen gedrukt waardoor hij zijn eerste vissen verspeelde. Maar na upgrading van z’n materiaal wist ook John een paar fraaie Steuren te haken.
Op Marc z’n visstek kwam (een naar later bleek) Groninger uit Bedum ff buurten. Die kwam op zijn dagelijkse rondje Ameland ff kijken hoe het met de vangsten ging en wist in de loop van hun onderhoud te vertellen dat hij de vorige (vis)dag 27 Steuren, Karper en/of Meerval gevangen had tijdens een middag vissen in de vijver waar de Vistrippers tot op dat moment ook niet te klagen hadden over hun vangsten. Maar 27 van die buffels op een middag, dat riekte naar een staaltje onvervalst Grûnninger visserslatijn. Intussen zag hij uiteraard dat er wederom goed werd gevangen en besloot hij ook nog ff een paar uurtjes te gaan vissen. Deze Groninger zouden we de rest van de Vistripweek bij elk van ons bezoek aan de forellenvijver op zijn klapstoel langs de waterkant aantreffen. Die Bedumer was er niet weg te slaan. En het moet gezegd, die visvijvers met hun prima visbestand had geen geheimen voor deze visfanaat. Op welke stek we hem ook zagen vissen, hij sloeg ze met regelmaat aan de haak. De enige visvaardigheid die te wensen over liet was zijn techniek c.q. materiaal gebruik. Hoe groot zijn gehaakte vis ook was, de slip op zijn molen weigerde steevast dienst of hij gebruikte hem niet. Vanaf zijn visstek kwam nooit het ratelende geluid van een lopende slip.
Hij sleurde zijn gehaakte vissen met het nodige geweld zijn kant op. Het kwam regelmatig voor dat de bij de grond azende Steur verkeerd werden gehaakt. Wanneer je dan zo’n meter Steur in zijn staart of vin had gehaakt waren jij en je slip een paar minuten bezig om de maximaal tegenstribbelende vis in je net te laten landden.
Zo niet bij de Bedumer.
Die sleurde zo’n verkeerd gehaakte buffel naar zich toe waarna hij evenzovele keren een nat pak haalde door het opspattende water van de wild om zich heen zwiepende en plonzende staart van de zwaar geïrriteerde Steur.
Vervolgens was regelmatig zijn commentaar:

Bedumer: “......t’is aal goud mousmotte dikkerd, dat redt stoe toch nait op......t’is net mien vrouwe......die luusterd ok aaltied min.....zai is de duvel van koar ofgleden”!

Als oud Groninger student kan ik dit ff voor jullie vertalen, dit wil zoveel zeggen als: “ ruuuustig, ruuustig, vis......t‘is net mijn vrouw, die luistert ook nooit “!
Hij vond zijn opmerking zelf ook wel geinig, maar wij lagen bijna in het water van het lachen.
Rond een uurtje of 3 moesten we afscheid nemen van de volgende vertrekkende Vistrippers. Hessel, Jesse en Kjell moesten een vroeg afreisschema aanhouden omdat ze elders op het vaste land afspraken hadden lopen. Het zou nog heel wat van Hessel z’n ‘Max Verstappen’ kwaliteiten vergen om aan boord van de geplande boot te kunnen stappen want kort voordat ze bij hun VistripVilla kwamen en de vraag werd gesteld:
......“ wie heeft de sleutel bij zich” ?.......bleek dat geen van het trio deze in zijn bezit had, en dat is toch een lastig verhaal wanneer je spullen achter slot en grendel in de Villa liggen. Na wat heen en weer geApp werd duidelijk dat Ton in het bezit was van het onmisbare kleinood.......en die zat relaxed op zijn visstoel aan de rand van visvijver 3 aan de andere kant van het eiland. Maar gasgeven is altijd al een kwaliteit van Hessel geweest, dus lukte het ze met ruim 2 minuten speling om bijtijds aan boord te stappen.

Ralf zat intussen al lang en breed aan boord, die had zijn strandwandeling perfect getimed en kon ruim voor vertrektijd plaats nemen achter een bak koffie.

Op de vismiddag kwamen er regelmatig wat eilandbezoekers een kijkje nemen bij de visvijvers. Onder hen ook een aantal bekenden van Ton uit Wezep. Die bleken de verhalen rond de jaarlijkse Vistrips op de Vistripsite te volgen en zagen de Vistrippers die middag voor het eerst live in actie. Eén van hen was Klaas en zijn vrouw, en van hem kregen we nog een tip met betrekking tot het zeevissen. Klaas vertelde dat hij de vorige dag had meegedaan aan een viswedstrijd op zeevis en dat er goed was gevangen. Hij had zelf een stuk of 10 botjes en scharren gevangen, en de rest van de vissers hadden ook prima vangsten binnen gedraaid.
Ze hadden bij Paal 17 gevist.
We waren van plan om de volgende dag vanaf het strand te gaan vissen, en na de tips van de goede vangsten bij Paal 17 en 18 gingen we daar maar is ff een paar hengels uitwerpen.
John was intussen in een stevig potje vrij worstelen geraakt met een volgende vis. Dat moest wel een joekel zijn want zijn hengel stond diep doorgebogen richting viswater, en de vis had geen enkele moeite met de weerstand van de slip.

Een BUFFEL.......of het was weer een buiten zijn bek gehaakte vis.
Dat laatste bleek het geval, en we maken er hier speciaal melding van want de manier waarop was curieus. Toen John de Steur op de kant had zagen we de oorzaak van het lange gevecht tussen Vistripper en vis. Als een volleerde cowboy had John de vis gevangen doordat het uiteinde van zijn vislijn een lasso had gevormd (!!!!????), en deze zat om de kop van de Steur.
Dat geloofd natuurlijk niemand, vandaar het bewijs op bovenstaande foto.

Aan het eind van de middag kon het klassement van de Vistripdag worden opgemaakt. Voor Ton, Maikel en Kevin was het waarschijnlijk de laatste visdag omdat ze de volgende morgen vroeg zouden vertrekken.
Met name Maikel en Kevin hadden met hun vangsten gezorgd voor een topklassering in het voorlopige tussenklassement.
De stand aan het eind van de 2e Vistripvisdag was:

• op 3: ex aequo John en Marc met beide een Steur van 121 cm.
• op 2: Kevin met de catch van een 122 cm lange Steur.
• op 1: Maikel met een Steur van 124 cm..

De kans dat het klassement al beslist was werd niet groot ingeschat. Tenslotte zwom er (volgens de Bedumer) nog een Meerval van 150 cm in visvijver 1 rond, en die was de rest van de Vistripweek z’n leven niet zeker. En de 2016 Vistrip zou beslist niet de eerste Vistrip zijn waarbij het Championship pas in het laatste (vis)uur werd beslist. Maar met nog slechts 6 vissende Vistrippers in de rest van de Vistripweek was een top 10 klassering verzekerd. Voor debutant Kevin zou dat een topklassering zijn. Er waren hem heel wat Vistrippers voorgegaan die tijdens hun eerste Vistrip(s) niet 1 vis op het droge hadden gekregen, laat staan een positie op het podium in hun eerste Vistripjaren.

In het scenario van het veroveren van het Championship in ‘the dying seconds’ had het kwartet Herman, Nico, Eric en Harry alle vertrouwen. Die waren deze Vistripzondag niet gesignaleerd met een vishengel binnen handbereik. Die waren op de VistrippersApp gesignaleerd met een biertje in de hand aan de bar van de Walvisvaarder.
Jaaaaaaaa,......met het vangen van biertjes waren deze Vistrippers die zondag weldegelijk succesvol geweest.
Ontegenzeggelijk, over die ‘bier vang kwaliteit’ dient een Vistripper bij voorkeur te beschikken. Het is dat de domeinnaam ‘natje en droogje trip’ bezet was, anders had de naam ‘Vistrip’ te dealen gehad met een stevige concurrent.
Gedurende de Vistripdag was afgesproken om weer buitenshuis van het diner te gaan genieten, en wel bij het Mexicaanse ‘Cantina – Hotel Dolores.
Volgens TripAdvisor en Herman kon je daar prima eten.

Mexicaans restaurant-tapasbar-steakhouse Cantina Dolores is zoals het klinkt: 'Ongedwongen, zuidelijk, warm en gezellig'. Met de kleurrijke inrichting en vrolijke muziek hebt u meteen de vakantiestemming te pakken. De gerechten variëren van Mexicaanse Fajitas tot Spaanse Tapas tot een heerlijk malse Rib-eye. Kom gezellig langs!

Nadat de vissende Vistrippers John en Marc hun visoutfit hadden ingeruild voor het avond tenue gingen ze richting de Walvisvaarder om het kwartet Vistrippers op te gaan pikken. Die hadden zich prima vermaakt met kroegbaas en oude maat van Herman Paul, die gelijk het volgende rondje kon indoen.

Ton en kleinzoons waren nog wat langer bezig om hun bungalow vertrek klaar te maken voor de volgende dag. Ze zouden na hun inpak/clean sessie direct richting Dolores gaan om zich daar bij de Walvis Vistrippers aan te sluiten.
In de Walvis hing een 65 inch beeldscherm en dus werd het programma voor de dinsdagavond gelijk besproken. Oranje speelde die avond zijn eerste WK kwalificatie wedstrijd uit tegen Zweden, en die gingen we in De Walvis kijken mochten we in de komende uren geen betere stek op een locatie met tapvergunning + bitterballen tegen komen. Rond 19 uur werd het hoogste tijd om aan aan tafel te schuiven.
Voor wie denkt dat aan aan 1 aan te veel is, check ff Toon z’n uitleg….op 2.17 min:

Bij binnenkomst zagen we dat het aardig bezet was en werden we heel vriendelijk ontvangen. Goed gehumeurd personeel en gezellig druk, dat beloofde veel goeds. Er werd direct een tafel voor ons gearrangeerd waar al snel met het day-winner rondje van Maikel werd getoast op een prima start van de 2016 Vistrip. Onze tafelheer voor de rest van de avond was een nog redelijk ruim in het baby vet zittende gastheer. Al rap bleek dat hij goed (vrolijk) gebekt was en het zakie Vistrippers met biertje achter de kiezen goed wist bij te benen. Die liet zich niet gek maken. Bij het tweede biertje verzorgde hij een prima omschrijving + advies van de menukaart.
Eerste Tip:
Presa Iberica Bellota, een malse 250 gr lende van het iberico varken, gevoerd met beukenootjes en geserveerd met chimichurris salsa.
Niet zo gek dat een Beunk voor de met Beukenootjes gevoerde varken ging. De andere gerechten die de Vistrippers werden geadviseerd (en ook op hun bord zouden belandden) varieerden van Rib Eye tot Kogelbiefstuk, en van onbeperkt Spare Ribs tot Grill Trio.
Toen de verschillende gerechten op de Vistripperstafel kwamen zouden we ondervinden waarom Cantina – Hotel Dolores met een 4.2 score op TripAdvisor werd aangeprezen. Dat zag er prima uit en smaken deed het even goed, een feesie voor de smaakpapillen.
Geen Vistripdiner dat wordt afgesloten zonder nagerecht, en al helemaal niet zonder grootste coupe ijs op de dessertkaart voor Harry. Omdat in de meeste gevallen het dan gaat om een coupe met 4 bolletjes, wordt die op verzoek van Harry ff verdubbeld. En als het ff kan vergezeld van een bakkie verse aardbeien. Een voldane Vistripper met volle maag is na zo’n geslaagd Vistripdiner altijd in voor een afzakkertje in de plaatselijke kroeg, en dat werd De Griffel......een paar straatjes kuieren verderop.

Weinig volk op die zondagavond in De Griffel en omdat er volgens de kroegbaas ook elders op het eiland weinig aktie was te vinden werd de rest van de avond aan de bar van De Griffel doorgebracht. Mooie verhalen over het eiland, het jutten en paal 17 + 18 van Herman, de kroegbaas en enkele rasechte Amelanders zouden de komende uurtjes vullen, waarna niet ver na middernacht de VistripVilla’s werden opgezocht.
Bij het binnengaan van de Beunk en De Kleine bungalow zou nog een klein oponthoud volgen. Harry was de BOB geweest en regelde ook de sleutel van de Villa, maar bij het openen van de deur kreeg hij problemen;

Vistrippers: “ lukt het niet Harry “?!
Harry: “.......ik krijg die sleutel er niet in”!
Vistrippers: “ jij was toch de BOB......je hebt toch niks gedronken” ?
Harry: “...ik heb geen alcohol gehad......die sleutel past gewoon niet “!
Vistrippers: “......toch wel lastig hoor, zo’n sleutel in een stopcontact steken ”!
Vistrippers: “.......hi,hi,hi......stopcontact ”!
Harry....(na nog een paar kansloze pogingen): “......hier, proberen jullie het maar “!

.......en gaf de sleutels aan een Vistripper.......

Vistripper: “........dit zijn de autosleutels Harry.......”!

.........waarna de directe buren van de Vistrippers uit hun nachtrust werden gehaald door de schaterlachbuien van de Beunken en De Kleines. De Vistrippers waren weer klaarwakker en hadden nog een paar afzakkertjes + droge harde worst snacks nodig om weer tot rust te komen, waarna ver na middernacht de laatste lichten binnen EngelsmanduinVilla nr. 27 op Park Boomhiemke doofden.

De hersenbreker in café Nobel.

Deze maandagmorgen was het de beurt aan Herman en Marc om vroeg hun nest uit te rollen. De vorige avond in de Griffel hadden ze afgesproken om deze morgen pieren en zagers te gaan steken, en in verband met het tij moesten ze op z’n laatst om 8 uur in de haven zijn om nog een uurtje te kunnen steken. Volgens de kenners in De Griffel was het Wad langs het havenhoofd de top stek voor het wormvormige aas, en die onmisbaar waren voor een succesvolle visdag op het strand. Herman had zijn beste mestvork meegenomen naar het eiland en die kwam nu van pas. Dat steken is nog een zware hobby ’s morgens vroeg met blote poten in de zware slibklei. Gelukkig hadden de kenners de vorige avond niet gelogen, na een half uur ploeteren in de zware zeeklei hadden de Vistrippers een emmer vol met perfecte maten zagers en Wad pieren.

Na deze ochtendgymnastiek gingen Herman en Marc gelijk ff langs de warme Bakker in de Nes om eindelijk het door Herman onvolprezen Wad-brood te gaan scoren.

Toen de week Vistrippers (Nico iets later) + John een uurtje later aan het ontbijt zaten en het Wad-brood proefden konden ze niet anders dan Herman gelijk geven. Dat Wad-brood zet je toch weer aan het denken. De volgende keer bij Appie niet voor de makkelijke weg gaan en daar een bruin van het schap pakken, maar ff langs de warme bakker voor een veeeeeeeel lekkerder ambachtelijk gebakken brood. Ook die muesli en cruesli meuk kan daar niet aan tippen. De rest van de Vistripweek zouden de Wad-broden de basis van het Vistripontbijt blijven vormen.
De ervaren Wad-vissers hadden ons gezegd dat we met opkomend tij moesten gaan vissen. Vervolgens kon je dan tot een uurtje na kerend tij vissen. Volgens het getijdenschema van Ameland zou het rond 14.00 hoog tij zijn, dus was het plan om rond een uur of 10 richting Paal 17 te gaan vertrekken.
Nico zou wat later op de fiets richting Paal 17 vertrekken.
We wisten niet extract de route naar Paal 17. Ook Herman niet na al die jaren op Ameland. Dat was voor Herman weer een mooi moment om één van zijn vele Ameland anekdotes te vertellen. Volgens Amelander sages waren er eilandbewoners die op het Oostelijker deel gelegen Hollum geboren en getogen waren, en die hun hele leven niet op het Westelijke deel van Ameland kwamen......!!!????
En dan hebben we het niet over kids uit de leeftijdsgroep van de peuterspeelzaal, maar over volwassen eilandbewoners met het oer Amelander DNA in de mitochondriën. Nu leek het de meeste Vistrippers een sterk verhaal dat op de nominatie kwam om te worden geschaard onder de noemer ‘Amelander mythen en fabels’, maar Herman vertelde het met een dusdanige overtuiging dat we toch gingen twijfelen.

Op onze koers naar de vis stek op het strand wisten we alleen dat we richting Buren moesten, en dus konden we het ff gaan vragen bij de forellenvijver. Die bleek deze maandagmorgen helaas gesloten, maar gelukkig kwam er een boer op z’n tractor langs die ons de juiste route wees. Op het laatste stuk richting strand was het weer genieten van het vergezicht over de immens brede duinen van Ameland.
Er stonden nog een paar auto’s dus waarschijnlijk zaten we goed wanneer deze van mede strandvissers waren. Wat moest je anders op dit uur met je auto op deze verlaten stek. Tot aan de waterkant was het nog een kleine 20 minuten lopen en zagen we dat het water al behoorlijk hoog stond. We zagen verder geen strandvissers en dus sloeg de twijfel in de Vistrippersgroep. De stek moest goed zijn want het was Paal 17, maar was het tij wel ideaal ?

Er zat niets anders op dan het uit te gaan zoeken door het aas richting Noordpool te gaan smijten. De meeste Vistrippers gingen voor de techniek met een paternoster rig plus werplood met ankerpinnen. Marc ging aan de slag met een botlepel.
Om over de brekende golvenrij te kunnen gooien moest je een behoorlijk stuk de zee in lopen, en daar had niet iedereen wat outfit betreft op gerekend. Zo was Harry z’n spijkerbroek al snel tot aan zijn kruis nat, maar dan lagen zijn 3 haken met zagers in ieder geval op de beste stek.
Zo druk met het drillen van een vis als op de vorige Vistripdag in de vijvers van ’t Nylân zouden we het de rest van de visdag niet krijgen. Maikel wist een Zeebaars te vangen en Marc een Schol, maar meer vissen zouden er niet worden gevangen. Die geplande BBQ met zeevissen op het rooster ging hem dus niet worden.
Nico was intussen ook een kijkje komen nemen, maar ook zijn tips (ik weet zo niet één, twee, drie meer wat die vis tips waren) zouden de vangsten niet van een positieve impuls voorzien. Ton, Maikel en Kevin namen kort na de middag afscheid want voor hen was het de laatste ochtend op Ameland. Bij hun afscheid waren Maikel en Kevin nog steeds verzekerd van hun topklassering, maar de resterende vier Vistripdagen zouden de week Vistrippers er alles aan doen om de meest begeerde stekken op het erepodium te gaan veroveren.
De overgebleven zes Vistrippers hielden het tot een uur dan kerend tij vol maar hadden het toen wel gezien. De komende dagen toch nog maar eens gaan uitvinden wat de goede manier, stek en tijdstip was voor de jacht op zeevis.

Herman stelde voor om de middagborrel te gaan pakken in het café van Hotel Nobel, wie kent het niet. Ze zeggen niet voor niets dat een bezoek aan het café ‘ het beste excuus is om de laatste boot te missen’! Voor wie niet bekend in met Nobel, hier wat info:

We werden ontvangen door de huidige eigenaar Barend, de vierde generatie van de familie Nobel. Wanneer Aadje met de Beunkclan op Ameland bivakkeerde ging hij altijd langs Hotel Nobel voor een Biertje + Nobetje, en uiteraard ging er ook een fles mee naar Zwolle. Dat Nobelje heeft wel wat weg van Aadje z’n favoriete Vistripneut, een Zocotje. Maar zo’n Nobeltje was beter weg te krijgen. Marc zou de Aadje-Nobel traditie de rest van de week voortzetten, dat Nobeltje was prima voorbij de huig te spoelen met z’n andere gerstenat ontdekking, de Zot.

Nobelbaas Barend en Vistrippers wisselden het volgende uurtje hun geschiedenis uit, Barend over het ontstaan van Hotel Nobel + Nobeltje, en de Vistrippers over hun Vistrips. Die geschiedenis van Barend z’n familie was ruim 100 jaar, wij waren ruim een kwart eeuw onderweg, maar Barend vond die van ons zeker zo bijzonder. Na het zoveelste Biertje en Nobeltje zei de baas dat hij het OH-en met de Vistrippers weer ouderwets gezellig vond. Als voorbeeld voor hoe het tegenwoordig vaak gaat met gasten wees hij naar buiten waar aan bijna elke tafel mensen met hun gezicht in hun mobieltje zaten, maar dat er tot zijn opluchting op de bar tussen Barend en Vistrippers geen scherm in beeld was. Zo kwam het gesprek op de oude kroegspelletjes als ‘kleinte klaverjas’, ‘mexicaantje’ of ‘bamzaaien’. Die kende Barend uiteraard, maar hij had er ook nog wel eentje voor de Vistrippers. Omdat alle zes de Vistrippers al een aantal Biertjes achter de kiezen had zou de ‘truc met de muntjes’ de Vistrippers de komende uren bezig houden. Helder denken, observeren en analyseren waren vaardigheden die de Vistrippers op dat moment niet meer in ruime mate bezaten,.......maar toen kwam het voordeel van een mobieltje toch ff om de hoek kijken.
Dat zat zo.
Barend pakte 3 stuivers en 2 dubbeltjes uit de kas en legde die voor de Vistrippers op de bar.

Nico:“ en doe gelijk ff een slag in Barend, en 3 porties bitterballen”!

Op de image staan de begin en eind combinatie van de 5 muntjes. De truc was om van de volgorde 5C-10C-5C-10C-5C naar die van 10C-10C-10C-5C-5C te komen. Dit moest je doen door maximaal 4 keer, één 10C en één 5C tegelijk te verschuiven.

Het zal de Vistrippersfamilieclans niet verbazen dat het succesvol oplossen van dit raadsel net zoveel kans van slagen had, als wanneer de Vistrippers (met slok op) was gevraagd navolgende wiskundige formule ff op te lossen,......en dit vanzelfsprekend ook nog alvorens de schaal met bitterballen door de Vistrippers burgemeester was gemaakt.
Kansloos verhaal!
Zo rond de 10e uitvoering van Barend was een Vistripper zo slim om de beelden van het geschuif met de muntjes op zijn mobiel vast te leggen. Maar na de analyse van de beelden slaagden ze er nog niet in de truc volgens de spelregels te herhalen. Dat zou dus twee dingen uit kunnen concluderen;
1]......die Vistrippers hadden al zoveel Biertjes + Nobeltje achter de kiezen dat ze na het verschuiven van de eerste twee muntjes al van hun barkruk dreigden te lazeren van de duizeligheid......!
2]......het was gewoon een moeilijke opgave !
De Vistrippers waren uiteraard unaniem overtuigd van conclusie nr. 2.
Zo af en toe vloog de kreet ‘ik heb ém’ door de kroeg......maar dat eureka moment bleek telkens weer loos alarm.
Heeeeeeeeeeeeeeel lang verhaal kort, de eer ging naar veel hersengymnastiek (....volgens de Beunken pure mazzel) naar Harry. Hij was de Vistripper die na uren puzzelen en schuiven met de oplossing kwam. Het zal jullie niet verbazen dat het de Vistripper betrof, die gedurende de Vistripweek Amstel Radler 0.0 % als favoriete versnapering naar binnen liet spoelen.
Om het geheim van deze rasechte kroegtruc voor het nageslacht verborgen te houden hebben we er voor gekozen om de oplossing niet over het WWW te verspreiden. Jullie gaan er ook maar is ff een paar uurtjes mee aan de slag.
Onderstaand de beelden van de intussen legendarische Vistrip 2016 Nobel-truc, uiteraard gecamoufleerd op de essentiële momenten. Dit als ode van de Vistrippers die erbij waren, maar met name aan de bedenker van deze ouderwetse kroeg truc:

Hilarisch.....,die reactie van de Vistrippers, in koor en vol overtuiging.......op de vraag van Barend:

Barend:“.....dan moet het weer langzaam zeker”!?

Vistrippers:“NEEEEEEE, NEEEEEEEEE, NEEEEEEEEE.......”!!

Natuurlijk konden de Vistrippers niet achterblijven wat betreft het uitwisselen van een onvolprezen kroeg vaardigheid. Barend tapte een prima Biertje, maar tegenover hem zaten twee Vistrippers die in het bezit waren van de eretitel ‘kampioen bier tappen’, in hun gloriejaren binnen de Zwolse horeca geschiedschrijving.
Barend kreeg een paar bier-tap geheimen + motorische vaardigheden uitgelegd die hij vanzelfsprekend, als geïnteresseerde in de materie, gretig tot zich nam. En zo liep het bezoek aan het Nobel café aardig uit. We waren het gebruikelijke tijdstip voor het diner al ruim gepasseerd, dus hoogste tijd om afscheid van Barend c.s. te nemen. Die zag ons de komende week nog wel een keer terug.

Herman had een voorstel voor de invulling van het diner. Op de route naar Hollum stond een cafetaria waar ze volgens Herman de lekkerste friet serveerden die er op het eiland te vinden was. Goed plan, Plaza ’t Kruuspunt, here we come.
Maar op zo’n eiland hadden ze op deze eerste dag na het zomerseizoen blijkbaar direct behoefte aan vrije dagen.
Plaza ’t Kruuspunt bleek gesloten.
Omdat de magen na een paar bitterballen toch behoorlijk toe waren aan verdere vulling werd besloten niet lang te gaan zoeken, koers naar De Griffel. Geen kans op teleurstelling en prima eten.
Op het laatste stuk wandelen van de parkeerplek naar De Griffel kwamen we langs een Italiaans restaurant en werd er nog ff getwijfeld of een snelle Pizza geen goed plan was. De aanwezige bar in de Griffel gaf echter de doorslag, na het diner was het twee stappen naar de dichtstbijzijnde barkruk waar we een afzakkertje konden nemen.

Op tafel kwamen weer een variatie van vis en vlees waarna aan de bar van het nagerecht werd genoten. Daar werd met de aanwezige Amelanders nog ff de slechte vangsten bij Paal 17 doorgenomen.
Waarschijnlijk waren we toch te laat gestart want we hadden de voor de top stek zo kenmerkende geul tussen de zandbanken niet gezien. Later in de week nog maar is een poging wagen nadat we de komende dagen nog wat meer tips zouden proberen in te winnen.
Deze maandagavond was er weinig volk in De Griffel en elders in de kroegen, dus we gingen maar is wat vroegen richting Vistriphuis. Voor de eerste keer op deze Vistrip maar is ff een avond doorbrengen als Vistrippers onder elkaar, want de meegenomen Bier, Baco en knabbels moesten toch een keer op.
Het werd de laatste avond op het eiland van John, want die werd op dinsdag afgelost door Max. En wanneer Vistrippers op zo’n avond bij elkaar gaan zitten word dat vaak een bijzondere avond. Zo’n avond kan na al de discussies, verhalen, anekdotes en overtuigingen geduid worden met de volgende Vistrip story;

Zeven Vistrippers maakten met hun Ghillie een ochtendvistrip langs de oever van de Moy River. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de Ghillie halt houden. Hij schaarde de Vistrippers zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had.
Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet.
Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie.
Toen liet de Ghillie hen van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.

Oranje in de Walvisvaarder.

Dat het weer een latertje was geworden viel deze dinsdagmorgen aan de ontbijttafel goed te zien. Van de zes overgebleven Vistrippers waren er drie voor 9 uur inzetbaar, de andere helft liet pas na 10 uur zijn gezicht zien.
Maar ook met een paar Vistrippers valt er ’s morgens altijd wel wat te beleven. Zo kreeg Harry deze morgen een nieuwe bijnaam. Die kwam namelijk in een onvervalste bretels-look de kamer binnenstappen, wat hem in eerste instantie direct de titel ‘Jort’ opleverende. Maar met die dwarrel wilde Harry niets van doen hebben, en werden we het al snel weer eens……hij werd omgedoopt in ‘Joep’.
Daar had Harry niks op tegen.
Omdat Harry de eerste vier Vistripdagen niet was gesignaleerd in deze outfit werd hem gevraagd of het hem als enige Vistripper was gelukt in de eerste Vistripdagen af te vallen, waardoor zijn broek zonder bretels rond zijn enkels dreigde af te zakken?
Dat leek ons sterk want gewicht verliezen is nou niet bepaalt een frequent optredend bijverschijnsel van zo’n Vistripweek. Over het algemeen zijn de kenmerkende side effects dat er een paar kilo kunnen worden bijgeschreven!
Het was dus al rap duidelijk dat het Harry om de look ging, dus terecht de vergelijking met Joep......en Harry is trouwens niet minder grappig. Die Oosterburen mogen hun handen dichtknijpen met die Harry, komt er eindelijk een beetje Hollandse humor binnen de landsgrenzen daar.
Knappen onze buren een stuk van op.
De dinsdagmorgen stond in het teken van het vertrek van John. Die wilde de boot van 12.15 uur pakken want hij moest ’s avonds een grote groep gasten ontvangen op zijn stek op Zwolse Golfclub. We zouden John bij de boot droppen en daarna richting de forellenvijver gaan om daar 's middags een paar uurtjes te gaan vissen. Genoeg tijd voor eerst een paar bakkies leut op het zonovergoten terras, een relaxte start van de vijfde Vistripdag.
Herman z’n start van de dinsdag verliep wat minder soepel. Die zat er na blijkbaar een paar Bacotjes te veel niet echt relaxt bij. Toen we aanstalten maakten om richting Nes te gaan vertrekken, wist Herman één van de meest memorabele zinsneden van de 2016 Vistrip te ventileren......hangend op de bank kwam hij tot het volgende verzoek:

Herman:“.......jongens........laat mij maar eventjes alleen !........”

Die was dus nodig toe aan een Vistrip time-out. Intussen had Nico zijn ontbijt ook achter de kiezen en met het oog op zijn plannen begin volgend jaar om een vulkaan te gaan beklimmen had hij voor deze dinsdag een wandeletappe uitgezet. Nico deed als enige Vistripper een poging om fitter van de Vistrip thuis te komen dan in de staat waarin hij vertrokken was, en dat ging hem warempel nog lukken ook als hij zijn programma van de afgelopen dagen aanhield. Alhoewel, die Grimbergers gingen er ’s avonds toch ook wel soepeltjes in, en wilde hij die koolhydraten verbranden dan was één rondje Ameland wellicht niet toereikend.
Maar ook daar had hij rekening mee gehouden in zijn trainingsschema......!....de koolhydraten die hij niet zou verbranden gedurende de Vistripweek sloeg hij op als energievoorraad voor de tocht richting vulkaantop.
Goed bezig die Nico.

Nico en Herman namen in Hollum al afscheid van John, waarna de Beunken en Harry hem in de haven van Nes gingen afleveren. Dat deden ze met de bestelbus van John, en die bleef op het eiland achter. John zou in Holwerd de auto van Nico pakken zodat de rest van de Vistrippers de Vistripbus konden blijven gebruiken zodat aan het eind van de Vistripweek alle ruimte beschikbaar was om al het vismateriaal en bagage weer mee naar Zwolle te kunnen nemen.
Als vanouds was de meeste bagage ruimte namelijk weer gereserveerd voor vergeten spullen van reeds vertrokken Vistrippers.
In de haven kon je een kanon afschieten, John was zo’n beetje de enige passagier die richting vaste wal ging, die had die hele veerboot zo’n beetje voor zichzelf. Na het afscheid zagen Harry en de Beunken dat ze nog ruim een uur de tijd hadden voordat de forellenvijver de deuren zou openen, en dus gingen ze ff lunchen op een terras in de zon in het centrum van Nes. Wanneer je op een stek bivakkeert die omringd is door zee staat een broodje verse vis hoog op de lunchwenskaart van een Vistripper. Een viszaak was snel gevonden waar genoten werd van broodjes garnalen, gerookte zalm en haring.
In het dorp was niet te zien dat de zomervakantie in Nederland in het voorbije weekend was afgesloten. De terrassen zaten vol met vakantiegangers, waaronder veel buitenlandse gasten.
Om 13.30 konden we op ’t Nylân terecht, onderweg naar Buren eerst nog ff langs de Jumbo voor het inslaan van aas in de vorm van jonge kaas en Smack. Nog wat borrelhappen voor de namiddagborrel en middernachtelijke snack, waarna het richting ’t Nylân ging.
Het weer werd met de dag beter. Een enkele wolk aan de hemel maar verder zou het een vismiddag in de zon worden. Toen we het terrein voor de visvijvers betraden zagen we dat onze vrolijke vriend uit Bedum zijn vaste stek aan vijver 1 alweer had ingenomen.

Vistrippers:“He Grûninger vriend, ook weer aan het water.....en, willen ze nog een beetje bijten?

Bedumer:“Moi,.....schiere vokandsie doag vandoage e sie boiten biezunder goud,...tis best”!

......'goud'.....'best'......dat beloofd waarschijnlijk veel goed voor de vismiddag.
Terwijl de Vistrippers hun spullen inzetbaar maakten sloeg de Bedumer er inderdaad weer regelmatig een fraaie vis aan de haak.
Harry ging net als de Grûninger met een dobber aan de slag, de Beunken met een licht schuifloodje op de bodem. Vissen op de hengeltop.

De Beunken kregen vervolgens regelmatig beet, maar bij Harry bleef het rustig. Het duurde niet lang of hij kreeg een tip van zijn nieuwe visvriend uit het hoge Noorden. Die had al gezien dat Harry z’n dobber veel te diep had staan en hij adviseerde Harry om eerst ff zijn stek goed op diepte te controleren. Dat kwam hier met die over de bodem azende vissen nogal precies volgens de stamgast. Wanneer je dobber niet ‘op scherp’ stond afgesteld zou je veel aanbeten missen.
Het bleek een gouden tip want vanaf dat moment trok ook Harry de ene na de andere mooie maat vis op de kant.
Harry en Bedumer, visvrienden voor het leven.
Het uitlijnen van de dobber mocht dan wel zijn specialiteit zijn, eerder in de week hadden we al kunnen constateren dat het gebruik van de slip van de molen een voor hem nog steeds onbekend fenomeen was. Sinds ons laatste treffen had hij deze technische vaardigheid van de hengelsport nog niet ontdekt, maar hij bleek ook een amateur in nog een onmisbaar handigheidje welke onontbeerlijk is voor een visser. Het onthaken van een tegenspartelende vis ging hem niet best af. En omdat elke vis met een iets te ver ingeslikte haak het meestal niet naar z’n zin heeft tijdens zo’n noodzakelijke mondhygiënebehandeling, was de Bedumer regelmatig genoodzaakt tot een potje vrij worstelen met de pas gevangen vis. Dat verleide hem al snel tot de volgende onvervalste Grûniger typering van zo’n strubbeling rond de onthaakmat:

Bedumer:“Dekzulse siddeltoppe,.....rebulie moaker.....tís net mien skoonmoe, dij wil ok net pieremotje”!

Met een beetje fantasie begrijpen jullie dat de relatie met zijn schoonmoeder,.....laten we zeggen, behoorlijk zou opknappen van een paar maanden intensieve relatietherapie!
De vangsten bleven de rest van de middag prima. Harry ving de meeste Steuren, Eric z’n mooiste catch was een fraaie Karper, en Marc wist de eerste American Bass te haken. Intussen was het bericht van Max binnengekomen dat hij op het punt stond aan boord te stappen van de watertaxi https://www.wadtaxi.nl/ Holwerd-Ameland. Dat is een veerboot op corteo steroïden. Dit type mini veerboot scheurt binnen een kwartier het wad over. Voor Max was iedere minuut van de 2016 Vistrip die hij kon meepikken winst, dus die logge Wagenborgboten waren voor de bejaarde vakantietrippers, een Vistripper met haast pakt zo’n opgevoerde platbodem richting Ameland.
De Vistrippers in ’t Nylân zouden Max gaan oppikken en dus pakten ze na een top vismiddag hun spullen iets na half 6 in, zodoende waren ze ruim op tijd in de haven van Nes om Max te verwelkomen. Nog ff een koud biertje met één van de specialiteiten van ’t Nylân, hun eigen gedroogde Meerval worst.
Ze wilden wel eens meemaken hoe snel zo’n watertaxi nou eigenlijk over het Wad kwam aanvliegen en dus liepen Harry en de broers richting havenhoofd om het spektakel te gaan volgen. Maar ze waren amper op weg naar de kop van de haven of ze zagen Max al met zijn rolkoffer en mismateriaal aankomen lopen. Die had dus blijkbaar niet alleen een paar honderd PK onder z’n schietstoel gehad, maar ook nog de wind mee…want langer dan 10 minuten had die overtocht niet kunnen duren. Op de beelden die Max onderweg had geschoten is te zien dat de skipper inderdaad de gashendel vol had opengetrokken. Jammer dat je alleen te voet of met de fiets op zo’n ding toegelaten wordt, anders hadden we de terugtocht ff overgeboekt op zo’n laagvlieger van de firma Wagenborg.
Op weg naar het Vistriphuis werd Max in het kort op de hoogte gebracht van het Vistripgebeurde tot op dat moment. Wie stond er op 1, hoe groot was die vis, hebben ze kroegen met tapvergunning op dat eiland, bier en baco in de koelkast, waar gaan we voetbal kijken, wie zijn er allemaal nog?, etc....
Zoals gezegd was Max ff uit de Vistrippers app gestapt omdat al die berichten van de Vistippers zijn aandacht in de beslissende fase van de transfer periode behoorlijk zouden afleiden. Maar alles stond weer in de stijgers in Alkmaar, dus hij kon zich in de komende vier Vistripdagen weer volop op de Championvis en ander Vistripgebeurtenissen storten.

In de VistripVilla hadden Herman en Nico de tafel (in de zon) op het terras alvast ingericht voor de ontvangst van de laatst arriverende Vistripper. Droge harde worst, biertje, baco, knabbels......Max voelde zich weer meer dan welkom in de Vistripfamilie. Gelijk werd de poule voor Zweden-Nederland ook ff opgesteld, wat het volgende overzicht opleverde: inzet 5 euro,

	Zweden	Nederland	Ruststand:
John	3	1	1-1
Harry	1	3	1-1
Herman	2	1	0-0
Nico	1	3	0-2
Eric	1	1	0-1
Marc	1	2	1-0
Max	2	2	2-1

Het diner bij de Mexicaan was ons de vorige Vistripavond goed bevallen zodat we besloten daar weer te gaan aanschuiven. We zouden wat eerder richting Hollum vertrekken waardoor we ruim voor de aftrap van Oranje in de Walvisvaarder aan het eerste biertje konden, en op de beste plekken voor de breedbeeld. Op de wandeling naar de Mexicaan kwamen we langs het huis van één van Herman z’n oude Ameland maten. Hij wist dat we vanaf het stand hadden gevist en vroeg hoe de vangsten op de visdag waren geweest. Toen we hem vertelden dat het bij een scholletje en Zeebaars was gebleven, zei hij dat hij die morgen veel vis had gevangen en ze net aan het bakken was. Hij nodigde ons uit om ff te komen kijken in zijn tuin achter het huis.
Daar had hij zijn eigen ontwerp van een mobiel-tuin-vis-frituur-apparaat opgesteld, en in een grote ondiepe metalen schaal lagen een aantal scholletjes te pruttelen in het frituurvet.
Onder de opstelling stond een joekel van een gasfles die via een zo op het oog niet geheel risicoloze constructie ervoor zorgde dat de boel op temperatuur bleef. Er lagen een stuk of tien mooie Schollen klaar om te worden gefrituurd, en eenzelfde aantal lag al consumptiebereid klaar voor het avondmaal.
Hij deed verder niet geheimzinnig over de bereidingswijze. De Schol werd met een scherp mes aan beide kanten een paar keer ingesneden en van zout en peper voorzien, vervolgens in melk gedompeld, waarna de vis een laatste keer in de bak frituurvet ging zwemmen.
Het door de melk halen van de vis was voor de meeste van ons nieuw. De achterliggende koksgedachte was dat dit zorg droeg voor een mooie bruine kleuring van de vis. Op de smaak van de Schol was het verder niet van invloed. Pure cosmetische truc, het oog van de eters wil ten slotte ook wat.
Verder zag het er allemaal goed uit en dus vroegen we naar de stek van de vangst. Gelukkig was die niet geheim, de vissen kwamen uit het water bij Paal 17, alleen moesten we er wat eerder zijn dan bij ons vorige bezoek. ’s Morgens om een uur of 8 was één van de komende dagen ideaal, al waren vangstgaranties niet te geven.

Hoogste tijd om richting diner te gaan, anders kwam een goede stek bij de Walvisvaarder later op de avond in gevaar. De ontvangst was weer allervriendelijks en omdat we met een sterk uitgedunde Vistrippersgroep waren konden we plaatsnemen aan de enige ronde tafel in het restaurant. Rondetafelgesprekken zijn favoriet onder Vistrippers.
De overgebleven Vistripkrijgers van het eerste uur gingen weer voor de Rib Eye, Kogelbiefstuk, Grill Trio en onbeperkt grote garnalen. Biertje en Wijntje erbij, veel meer heeft een Vistripper niet nodig om het naar zijn zin te hebben op zo’n visdag. Uiteraard ging de invulling van de komende 3 Vistripdagen over tafel. Aan tafel zaten allemaal ex-VistripChampions, en die waren één voor één klaar om Maikel van de eerste stek in het tussenklassement te jagen. De volgende dag was het hele zakie van plan om op jacht te gaan naar de Meerval van 1.50 meter......of zijn Opa. Op donderdag gingen Max en de Beunken een rondje golfen, en de De Kleines waren van plan om het nog een keer te gaan proberen bij Paal 17 of 18.

De plannen voor de vrijdag bleven oningevuld. We zouden de boot van 15 uur pakken dus na het proper (?) opleveren van de VistripVilla was er nog tijd zat voor een paar uur Vistrippen. Het was pas dinsdagavond dus over de vertrekdag gingen we het nog niet hebben, eerst maar is ff genieten van het nagerecht en daarna hopelijk een mooie pot voetbal van Oranje.
Harry deed weer een verwoede poging om de ijsvoorraad van de Mexicaan tot een paar bolletjes te decimeren, Marc ging voor slechts een dubbele (normale) portie, de rest van de Vistrippers had nog zin in koffie (al dat niet Irish).
Na het afrekenen bedankten we het aanwezige personeel voor wederom een zeer geslaagde avond aan de ronde tafel, waarna we nog een kwartiertje hadden om voor de aftrap in de Walvisvaarder te komen. De vrees dat we achter een muur van stamgasten moesten plaatsnemen, op ruime afstand van de breedbeeld bleek ongegrond. Bij binnenkomst bleek dat het op Ameland nou niet bepaald een traditie was om de wedstrijd van Oranje buitenshuis te gaan bekijken, dus ook niet in de Walvisvaarder. Met onze binnenkomst vormden we direct het merendeel van de Oranje supportersgroep. Dat er niet veel (......exacte schatting, afgerond naar boven: 0,0) Zweden achter een biertje voor het scherm zaten was geen verrassing, maar dat Oranje zo weinig supporters naar de kroegen op Ameland zou lokken......die Oranje leeuwen hebben door hun ‘prestaties’ tijdens de vorige kwalificatiereeks de nodige goodwill verspeeld.

Een voordeel was dat we allemaal een stek hadden aan de stamtafel voor de breedbeeld, tweede voordeel......we hoeven niet onnodig lang te wachten op ons biertje + bitterballen.
Voor het Vistripnageslacht hebben we de samenvatting van de wedstrijd in het verslag van de Vistripdinsdag opgenomen, en voor de liefhebbers onderstaand het wedstrijdverslag.

Het oordeel van de Vistrippers was kort samengevat; ‘we hebben wel eens slechter gespeeld in de voorgaande wedstrijden’......dat is wat je noemt een understatement! En dan zat het ook ff niet mee. Blunder van één van de betere spelers Strootman, en die dwarrel van een scheids keurt in de laatste minuut een glaszuiver doelpunt van Dost af. Winnaar van de OranjeVistripPot, Eric. Die investeerde zijn winst gelijk in een rondje + bitterballen, een winnaar naar ons Vistriphart.
In de Walvisvaarder stonden ze nou niet bepaald op te tafels te hossen van het plezier, en na het rondje van Eric vertrokken we dan ook richting De Griffel aan het eind van de straat, is ff checken of daar een Oranje feesie werd gevierd.
Toen we het buitenterras van De Griffel betraden kwamen ons muzikale klanken tegemoet. Dat bleken na nadere inspectie niet de door ons gehoopte strofen van het volkslied van het Nederlands elftal, die van Hazes ‘wij hooouden van Oooranhhhanje’......neen, we werden ontvangen door gewijde klanken van een a capella koor van zo’n twintig mannen en vrouwen.
Waren die bitterballen in de Walvisvaarder bedorven geweest waardoor we waren gaan hallucineren en waanden we ons in de zondagse kerkdienst van de Hollumse Katholieke kerk.....had de Mexicaan eerder op de avond een paar geestverruimende pilletjes door het diner gemengd ter verhoging van de algehele feestsfeer aan de Vistripperstafel.....want dit had weinig weg van een voetbalsfeertje in De Griffel.
Bij navraag aan de baas werd ons uitgelegd dat er hier sprake was van het plaatselijke kerkkoor (met een historie van meer dan 100 jaar op het eiland) dat na een avondje rehearsal van een gezamenlijk diner aan het genieten was. Dat deden ze wekelijks, en wanneer de tent leeg was brachten ze na het diner vaak een toegift ten gehore als blijkt van waardering voor de culinaire prestaties van de kok. We bleven nog 2 biertjes maar toen hadden we het wel gehoord.
De Ierland Vistrippers zijn na al die jaren live muziek in Ierse Pubs de klanken van viool, bodhran (Ierse drum), fluit en klepperende lepels gaan waarderen (weliswaar in de directe nabijheid van een flinke pul Irish lager of Guinness), maar aan de klanken van sopranen en alten was het nog erg wennen.
Bij het verlaten van het pand lieten we de leden van het koor blijken dat zij niet de reden waren van ons vroegtijdige vertrek, maar dat onze parkeermeter binnen enkele minuten zou verlopen. Op het vaste land werk zo’n smoes altijd, maar bij ons volgende bezoek aan De Griffel kregen we van de baas de tip om toch vooral een andere smoes te gaan gebruiken......jullie raden het al......in heel Hollum was geen parkeermeter te vinden.

We troosten ons met de gedachte dat de leden van het koor zouden beseffen.....de smoes kwam uit een goed hart!.....er zijn nu eenmaal mensen die allergisch zijn voor kerkklanken.
Marc was de BOB met 1 biertje op, maar ook deze avond kwamen we weer veilig en voldaan bij de VistripVilla’s aan. De Vistrippers zochten hun stek rond de tafel in de woonkamer, de snacks en favoriete drankjes kwamen op tafel waarna weer een paar vrolijke uurtjes zouden volgen.

Alle Vistrippers vissen !

Max had de verhalen over het ontbijt met vers gebakken Wad brood de vorige avond voorbij horen komen dus die wilde zijn eerste ochtend op Ameland dat brood wel eens gaan testen.
Het ontbijt stond iets na 9 uur gepland zodat we ruim de tijd hadden om van het ontbijt te genieten en vervolgens voor de openingstijd van de forellenvijver (11.00 uur) daar de auto’s te kunnen gaan parkeren. Max en Marc gingen richting warme bakker in Hollum van bakker P.J. de Boer.
Alleen de geur van vers gebakken brood wanneer je ’s morgens zo’n bakkerij binnen waggelt is de vroege trip al meer dan waard. Daar dachten meerdere eilanders zo over want de Vistrippers konden achter in de rij aansluiten. Dat doen die warme bakkers wel handig. Één dame achter de toonbank op de drukke ochtend zodat wachtende klanten (met lekkere trek) zich kunnen verlekkeren aan al de heerlijkheden in de vitrine en etalage.

Een ruim assortiment van door P.J. de Boer in het ochtendgloren ambachtelijke kraakvers gebakken producten gingen mee richting Vistripontbijt. Dit na nog een snelle pitstop bij de Supermarkt voor verse aardbeien voor op de toast, en kaas, smack en beschermingsfactor 25 voor de aanstaande zonovergoten visdag in Buren.

Bij thuiskomst waren alle Vistrippers uit de veren. Alle 6 Vistrippers hadden namelijk aangegeven vandaag op jacht te willen gaan naar de catch van de Champion vis. De ontbijttafel was dus ingericht voor 6 al dan niet wakkere Vistrippers en die lieten zich het verse Amelander Wad brood met aardbeien smaken. Er werd uitgebreid genoten van het ontbijt, waarna voor vertrek nog een verse bak leut op het terras werd genuttigd. Daar werd duidelijk dat niet alle Vistrippers beschikten over een volledige visuitrusting en daarom werd ff gegoogeld op ‘hengelsport – Ameland’, opzoek naar een hengelsportzaak. Na enig scrollen werd een adres gevonden, maar de begeleidende foto beloofde niet veel keuze. Het vertoonde meer gelijkenissen met een dumpzaak van vismateriaal dat verkregen was tijdens enkele sessies strandjutten.
Met name de boilies stonden op de verlanglijst, want daar hadden we geen rekening mee gehouden op dit door zoutwater omringde eiland.
Kort voor elf vertrokken we richting buren en maakten een tussenstop bij de ‘dewaddnshop.nl’ , verkoop van kringloopgoed hengelsportartikelen en aas voor zeevissen! Het was ff zoeken nadat we volgens google maps op de juiste stek waren beland. Volkomen (......nou ja, bijna dan) onzichtbaar in het uiterste hoekje van een bedrijventerrein met vooral sloopbedrijven vonden we ‘de wadd’n shop’. Nadat we alle hindernissen hadden genomen die voor en in de toko waren opgesteld duurde het een paar minuten voordat de baas van de toko in beeld kwam. Tegen die tijd was het ons al wel duidelijk dat we niet met boilies zouden vertrekken. We vonden wel wat ronde balletjes in een zak met de aanduiding ‘karper aas’, maar die dingen waren al zo ver over de gebruiksdatum heen dat ze er in de eerste wereldoorlog blij mee waren geweest. Die dingen konden moeiteloos doorgaan voor kogels die ze destijds voor een één schots musket geweer gebruikten.
Toch voelden enkele Vistrippers zich bezwaard om zonder aankoop de toko te verlaten en kochten ze wat haakjes. De verkoop conversatie verliep als volgt:

Vistrippers:“ heb je ook vishaken zonder weerhaak, die moeten we hebben om te mogen vissen in de forellenvijver” !

Baas wadd’n shop:” nee, ik haw net.......ik stelde har allinne mei barb, jo moatte sels hjir mei pliers cut”!

Voor de lezers waarvoor het eeuwenoude Friese gezegde opgaat dat stelt; “bûter, brea en griene tsiis, wa't dat net sizze kin gjin uprjochte Fries”!,.....hier de vertaling:
.....nee, die heb ik niet.......ik heb ze alleen met weerhaak, die moet je er zelf maar even met een tangetje afknippen!
Toch maar aangeschaft die vishaken met weerhaak, dan had ‘Bauke’(?) in ieder geval wat omzet voor deze woensdag. Er waren naar onze stellige overtuiging geen slechtere stekken op Ameland te vinden om je toko te vestigen, of het moest ergens bij laagtij op een zandplaat rond het eiland zijn. Die Bauke leefde blijkbaar van de frisse lucht.

Een kwartiertje later parkeerden we de auto’s bij ’t Nylân, en druk was het er allerminst. Rond visvijver 1, ons favoriete viswater was zelf geen visser te bekennen. Langs de beide forellenvijvers waren wel een stuk of 10 vissers in actie, maar wij hadden vrije keuze voor onze vis stek deze morgen.

Nadat alle hengels waren uitgezet duurde het, in tegenstelling tot de voorgaande bezoeken ff voordat de eerste vis werd gehaakt. Harry zat weer op z’n stek van de vorige keer en dat bleek wederom een goede keuze. Maar nadat Harry een paar Steuren op de kant had getild waren de rest van de Vistrippers er ook in geslaagd een vis te haken. Het verschil met voorgaande dagen was dat het deze woensdag een stuk warmer was en in de loop van de middag werd het zelfs strak blauw. Dat was voor onze gekieuwde vrinden in het water ook niet onopgemerkt gebleven want met name de Karpers lagen midden in de vijver aan de oppervlakte te zonnen. Met een broodkorts waren ze ook niet te verleiden om te happen, waardoor alleen de Steur zich regelmatig liet vangen. Harry ving nog een bijzondere vis, hij trok een albino meerval op de kant.

Tussen de middag werd ff een lunch op het terras ingelast,.......en wie kwam na de lunch ook weer het terrein oplopen.......jawel, de Bedumer. We hadden hem al gemist.
Hij had deze dag een vismaat meegenomen en de rest van de middag hebben we regelmatig genoten van het gehannes van de Bedumer en z’n nog iets onhandigere vismaat. Vissen haken konden ze allebei, maar de vangst vervolgens binnenhalen en onthaken leverde regelmatig slapstick beelden op.

Aan het eind van de middag had Harry de meeste vissen gevangen maar was Eric de daywinner geworden met de catch van een mooie Meerval van 1.21 meter. Er zijn wel bewegende beelden van Eric z’n drill met de vis, maar de foto’s die Herman had gemaakt bleken door een storing in z’n WhatssApp fotobewerking niet te zijn opgeslagen.

We hadden wel zin in de bitterballen van Café Nobel, en dan kon Harry gelijk ff de oplossing van ‘de truck met de muntjes’ aan de baas laten zien. Dan hadden we het eerste rondje al binnen.
Een half uurtje later parkeerden we de auto naast het Hotel en zagen we dat het terras vol zat met van de zon genietende gasten. Ons restte niets anders dan een stek binnen in het café om daar een biertje te gaan pakken. We hadden aan de waterkant tenslotte al voldoende zon gehad, dus niks mis met een beetje schaduw.

In de hoek van het café stonden van die fauteuils opgesteld die ze zo uit een exclusieve herensociëteit van een oeroude golfclub konden hebben weggeplukt. Dat was een stukkie beter dan die harde rieten stoelen van de forellenvijver dus die hoek werd door de Vistrippers geclaimd. De heren van de societyclub zouden zich in hun graf omdraaien bij de aanblik van de Vistrippers in viskloffie die zich zetelden in hun lederen fauteuils. Beentjes over de leuning en op de bank, geen probleem volgens Herman in het Nobeltje. Hier geen huisregels die alleen gasten toelieten in driedelig pak + stropdas, in de Herenhoek van café Nobel was iedereen welkom.
Eerste rondje van daywinner Eric, en dat rondje werd maar gelijk vergezeld van een paar porties bitterballen. Op de kaart stond ook de gerookte Meerval van ’t Nylân, dus die mochten ze op de schaal bitterballen erbij doen. Baas Barend kwam ook ff buurten en werd aangenaam verrast met de oplossing van de muntjestruc door Harry. En sportief als hij was deed Barend als blijk van waardering het volgende rondje in. De namiddagborrel in café Nobel liep behoorlijk uit. De Vistrippers vermaakten zich er prima en hangend in de uiterst comfortabele fauteuils werd besloten het diner voor het eerst deze Vistrip binnenshuis te gaan bestellen en nuttigen. Het prachtige weer nodigde uit tot een diner op het terras van de VistripVilla.
Herman wist nog wel een goed adres voor een bezorgdiner.
Zo rond een uurtje of zeven namen we afscheid van Barend en personeel en werd het tijd de knorrende magen te voorzien van iets dat voedzamer was dan bitterballen. Herman had een Italiaans restaurant getipt voor de bezorgservice, en na een snelle rondvraag kon de telefoniste van de Italiaan de volgende wensen noteren:

• 4 x 2 broodjes shoarma met extra knoflook
• 1 x salade alla filetto
• Pizza Parma, Quattro Stagioni met champignons en rucola.
• Stokbrood + kruidenboter en tapenade.
• Afgesloten met een IJs variatie;

........en dat alles mocht naar nr. 25 op Boomhiemke….maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Dat duurde toch ruim een kwartiertje voordat de medewerkster van de Italiaan wist waar de VistripVilla gevonden kon worden op dat doolhof aan paden in het duingebied van het park.

Uiteindelijk lukte het om het diner binnen een uur (en warm) op het terras van de VistripVilla af te leveren. Herman kreeg voor de zoveelste keer deze Vistrip gelijk want de geleverde culinaire prestaties van de kok waren prima te eten. De vismiddag, de namiddagborrel in café Nobel en het terrasdiner gingen in dezelfde relaxte sfeer over in de Zocco avond.

De Zocco, harde droge worsten van moeder Beunk (+ begeleidend briefje aan de Vistrippers) en ieders favoriete drank kwamen op tafel waarna geheel volgens de Vistriptraditie werd getoast op Aadje, Ad en Henk........voor altijd in ons hart!

Het programma voor de volgende Vistripdag werd nog ff besproken. De volgende morgen zouden we starten bij paal 17/18 voor een laatste poging op zeevis. We moesten er volgens de kenners zo rond een uur of 8 zijn om te kunnen profiteren van het ideale opkomende tij. Max en de Beunken waren van plan om ’s middags een rondje te gaan golfen, de De Kleines lieten hun middagprogramma afhangen van de vangstresultaten.
Omdat we op vrijdag pas later in de middag zouden vertrekken hadden we ook op de laatste Vistripdag nog tijd genoeg om Maikel van zijn 1e stek te drukken, want we hielden ons nog steeds vast aan de power songtekst van Bob Marley

Zee, golf en museum Vistripdag !

Na de afgelopen dagen alle adviezen van Amelanders met kennis van vissen vanaf het strand tot ons te hebben genomen en alle getijden schema’s te hebben geanalyseerd ging de wekker deze donderdagmorgen om 7 uur af. Vervolgens moest het gaan lukken om op het meest ideale moment op de meest kansrijke visstek aan de Noordzee kust te geraken. Dat werd dus een staand en lopend ontbijt want wanneer Vistrippers eenmaal aan een ontbijttafel gaan zitten gaan ze niet binnen een uur weer in de benen is de ervaring uit ruim 25 Vistripjaren.
Het lukte zodoende om ruim voor 8 uur de visspullen in de bus te laden en richting paal 17 te vertrekken. Omdat het tijdschema (dat de vorige nacht was opgeteld) wonder boven wonder was gehaald zat de sfeer er al vroeg in. Op de wandeletappe vanaf de parkeerplek in de duinen naar het stand vlogen spontaan enkele wandel4daagse deunen door de lucht. Op het ritme van de klanken van ‘de pahahaden op.....de lahahanen in’ tot ‘daar komt Swiebertjeeeee, rare Swiebertjeeeeee’ werd de trip naar de waterkant in ouderwets wandeltempo en ritme voltooid (......dat zakie had zo door kunnen lopen richting plaatselijke tbs kliniek of andere opvangplek voor types met ernstig afwijkend gedrag).
Toen het zeewater in beeld kwam zagen we al snel waarom we de voorgaande dagen kansloos waren geweest. We waren die dagen veel te laat geweest want de stek waarop we ons aas hadden aangeboden bleek een zandbank te zijn, die ondergelopen tijdens vloed niet dieper geweest kon zijn dan een halve meter. Nu zagen we dat de golven nog op een zandbank braken die nog ruim 100 meter van ons verwijderd was. Maar tussen ons en die zandbank bevond zich ‘dé geul’ met (vis)water waar de kenners over hadden gerept. Daar bleven volgens de geruchten de vissen in achter die bij de vorige eb periode te lang op jacht waren geweest naar voedsel, en daardoor niet meer over de laatste zandbank het ruime sop hadden weten te bereiken.
Links en rechts van ons hadden al een aantal vissers hun materiaal opgesteld maar hun hengels stonden nog in standje rust. Blijkbaar waren ze in afwachting van het moment waarop de laatste zandbank ook door de vloed werd overspoeld waardoor de voor de zandbank in de aanval liggende hongerige (plat)vissen ook de geul in kwamen gezwommen. Tot zover was ons plan dus glorieus geslaagd, nu nog die vissen haken. Op ons bezoek aan de forellenvijver de vorige dag had Herman nog een stuk of 100 zeepieren weten te kopen, meer hadden ze niet meer op voorraad. Dat moest wel voldoende zijn want Max en de Beunken zouden ’s middags gaan golfen, dus voor het trio De Kleine broers voldoende aas voor een paar uurtjes zeevissen.
Max en Marc gingen voor de actieve vistechniek en knoopten en Bot-plug aan hun (zwaardere)matchhengel, de andere Vistrippers gingen met een paternoster rig met 3 haken aan de slag. Vistrippers staan nou niet bekend om hun geduld en dus lagen hun pluggen en aas al in de geul voordat de andere strandvissers in actie kwamen. Die hadden geduldig gewacht tot de laatste zandbank ook was ondergelopen, maar toen waren de Vistrippers al succesvol geweest. Harry was de eerste Vistripper die een Bot haakte. Ook Herman kreeg een paar keer een mooie tik op zijn hengel. Dat waren elke keer één harde ram op zijn hengeltop, maar niet gevolgd door de zo kenmerkende en wenselijke tikken op de top die het teken waren om aan te slaan. Tijdens het vissen op zoetwater noemen we dat lijnzwemmers, maar dan zouden dit toch echt lijnzwemmers van zeehonden formaat zijn, zo groot waren die rammen.
Max en Marc stonden tot aan hun knieën in het water en bemerkten al snel waarom de vissen deze geul opzochten voor hun maaltijd. Er werd voortdurend aan hun tenen geknaagd door mini kreeftjes met een mini (huis)scherp op hun lijf. Die krioelende massa moet voor een (plat)vis toch het ideale lopende buffet vormen. Hoe ze echter zo’n kreeftje zonder mes en vork uit z’n huis weten te krijgen was ons een raadsel. Die platvis werk waarschijnlijk zo’n kreeft+ scherp in een keer achter de kieuwen.......en wij maar klagen bij het bemerken van enig geknars van zandkorrels tussen de tanden tijdens het nuttige van een pannetje mosselen.

De donderdagmorgen ontwikkelde zich weer in een fraaie nazomer dag met strakblauwe hemel, en dan zijn de vangsten al snel ondergeschikt. Kort voor de middag waren er 3 Botten gevangen en maakten de golfers zich klaar voor vertrek. Het zeewater was nog een uurtje voor kerend tij en dus bleven de De Kleines nog ff vissen, want volgens de eerdere berichten kon je tot een uur na kerend tij prima vissen. Er werd afgesproken rond een uur of zes in de VistripVilla te verzamelen voor de namiddagborrel, en was het plan om het diner weer buitenshuis in te plannen.

Max en de Bro’s namen in het clubhuis van de Amelander golfbaan een snelle lunch waarna ze het baanrecord gingen aanvallen. Max moest nog ff een tas huren en in de golfshop zagen we dat het baanrecord in handen was van de zoon van een voor de Vistrippers bekende Zwollenaar. We hadden in de golfwereld al eerder gehoord van de naam Huizing, een oude bekende uit de tennisjaren op en rond de banen van de ZLTB. Deze Daan Huizing bleek de zoon van Nico Huizing te zijn, en tegen Nico hadden heel wat tennispartijen gespeeld. Daan had het record op 67 gebracht, is kijken of we dat Championship op naam van een Vistripfamilie konden gaan slaan.
Eric kreeg als oudste de eer om als eerste af te slaan, en dan is het voor de Beunken elke keer weer lachen wanneer de oer reflex van Max weer de kop opsteekt. Max kan die reflex maar niet onder controle krijgen. Op elke Vistrip waarbij de Vistripper de golfbaan opstappen voor een rondje, en één van de Vistrippers de eerste bal richting green van hole 1 slaat......schiet Max in de voetbalreflex.

Eric sloeg af met zijn Big Bertha (voor niet kenners: een stok).......en op dat moment sprint Max altijd in volle sprint achter die bal aan......!?
Dat zit nog steeds in zijn instinct ingebakken, Max was dat namelijk altijd zo gewend.......maar andere golfers op de baan vinden dat een tikkeltje vreemd.
Wij kunnen ons dat sprintje echter goed voorstellen. Achter een bal aan wándelen blijf wennen voor lieden die altijd achter een voorzet aan hebben gerend om deze vervolgens in te koppen, voordat de herfst van het voetballeven hun heeft ingehaald.
Na deze repeterende actie op hole 1 bij elk bezoek aan een Vistripgolfbaan keert de rust meestal weer snel terug in het hoofd van Max, en krijgen de Beunken vervolgens de rest van de 18 holes weer een lesje golf.
Op de golfbaan van Ameland is dat 2 x 9 holes met tussendoor ff een broodje kroket/zalm/gezond. Ook veel flesjes water gingen er mee in de golftas want het was bloedheet op de baan.

De De Kleines hadden na hun visdag in de zon op het strand, die middag voor de schaduw gekozen. Ze waren naar Nobels Nostalgisch museum gegaan voor een (volgens de folder en www) ‘nostalgische terugblik in de tijd in Ballum’.

Natuurlijk, in Ballum is heel wat te zien.
Nu is er opeens een museum in het dorp.
En wat voor een museum.....je kijkt je ogen uit...
Een prachtige aanwinst onder de musea op Ameland.
En geheel een particulier initiatief van Tjeerd Nobel (wie kent 'm niet.!)
Aan deze site wordt nog gewerkt...
Maar 't museum is al wel te bezoeken.

Prachtige contradictie, in Nobels Nostalgisch museum kun je de geschiedenis van Ameland beleven, maar in al die voorbije eeuwen hebben ze nog geen tijd gevonden om de website af te krijgen.

Een voorbeeld van een leuk weetje over Ameland die je aan zo’n museum bezoek kun overhouden is bijvoorbeeld deze; hoe oud het oudste huis op Ameland is, daar zijn de geleerden en historici het niet over eens. De huidige gevel-ankers in de voorgevel geven aan dat er een pand in 1516 gebouwd zou zijn. Men vermoedt echter dat bij restauratie in het verleden deze ankers zijn omgewisseld, zeker is dat echter niet.
In 1916 heeft Dr. A.B. van Deinse de gevel-ankers met het cijfer van het bouwjaar opgenomen die toen op de gevels voorkwamen. Op zijn lijst kwam in Hollum niet het jaar 1516 voor, wel het jaar 1651. Van welk pand dit was is echter onbekend. In de periode 1920-1925 had wederom een opname van de gevelankers van de huizen in Hollum plaats. Op deze lijst komt het pand van Hendrik Bleeker voor met het jaartal 1561.
Om de verwarring nog groter te maken wordt het pand op het overzicht van de Rijksmonumenten in Hollum aangeduid met de datering 1615. Met de gevel-ankers 1516, 1561 of zelfs mogelijk 1615, blijft het pand echter wel het oudste huis op Ameland.

Uiteraard had Herman al een paar keer een bezoek gebracht aan het museum, Harry en Nico waren voor het eerst in Nobels Nostalgisch museum en konden het bezoek zeer waarderen.

Intussen waren de golfers op hole 19 achter een biertje aanbeland en waren er helaas niet in geslaagd het baanrecord te breken. Max was nog het dichtst in de buurt gekomen maar Daan Huizing mocht op zijn stek blijven hangen.
Zowel op de golfbaan als in het museum was het tijd om richting VistripVilla te vertrekken, tijd voor de namiddagborrel op het terras. De eindscore van het strandvissen was op 5 Botten uitgekomen. Ook de andere strandvissers hadden geen dubbele cijfers in het visnet gekregen dus zo verkeerd was de dag score niet geweest. Met een laatste Vistripdag te gaan stond Maikel dus nog steeds op de eerste stek. Op de VistrippersApp werd echter direct gemeld dat hij nog niet zeker was van zijn Championship omdat de overgebleven Vistrippers hadden besloten om op de laatste Vistripvrijdag ook nog een hengeltje te gaan uitgooien in visvijver 1. Maikel kon de kurk op de fles Champagne nog ff laten zitten want er zijn al de nodige Championships op de laatste Vistripdag verspeeld. En de Vistrippersgoden tarten door toch de champagne te ontkurken voordat de laatste vishaak van een Vistripper uit het water is getild had Opa Ton hem resoluut uit zijn hoofd geAppt.
Een wijze les!

De laatste dinertafel gingen we innemen in het restaurant waar we ook onze eerste maaltijd op de Amelander Vistrip hadden genoten, in Hotel Restaurant De Zwaan in Hollum. Uiteraard werd Herman bij binnenkomst herkend door het personeel en eigenaresse Agnes. De bazin werd onze gastvrouw van de avond en dat zorgde weer voor de nodige joligheid op en rond de Vistripperstafel. Harry was de Day-winner en mocht het eerste rondje indoen, waarna Agnes voor de hoofdgerechten kon noteren; Steaks, Schnitzel en wilde Eend, vergezeld door verschillende bijgerechten als gebakken aardappels, friet en salades.

Voordat het hoofdgerecht werd geserveerd kwamen er van buiten de Zwaan muziekklanken over de Vistripperstafel. Op het pleintje naast het Hotel stond een kleine brassband, het bleek hun tweewekelijkse oefenavond, en omdat de prachtige avond het gezelschap daar toe uitnodigde hadden ze hun jamsessie naar buiten verplaatst. Vistipavonden zonder muziek blijven een zeldzaamheid, en dit was weer zo’n unieke uitgave.
Na een paar nummers werden we door Agnes naar binnen gedirigeerd, wilden we ons diner warm van het bord kunnen prikken. Zo’n bijzondere Vistripavond moet vanzelfsprekend vastgelegd worden en daar is altijd wel een passerende gast voor te porren. Helaas bleek deze instant fotograaf geen toptalent waardoor de foto’s zeer gemankeerd in het verslag zijn opgenomen.
Ook ons laatste Amelander diner werd afgesloten met ijs, koffie en een laatste glas wijn, waarna we afscheid namen van Agnes c.s. en nog even gingen buurten in De Griffel. Daar verdrievoudigden we met onze binnenkomst het aantal gasten aan de bar. Na een uurtje hadden we het daar wel gezien, want je gaat tenslotte naar een kroeg voor de gezelligheid en de gein. Voor biertjes, Baco en knabbels hoeven we de deur niet uit, die zijn in de VistripVilla ook altijd rijkelijk voorradig. Met de Vistrippers op één hoop in eigen huis was het gezelliger dan in De Griffel en dus taaiden we af richting Boomhiemke. Niet nadat we op onze laatste avond op het eiland afscheid hadden genomen van Paul en hem bedankten voor de diners en biertjes tijdens ons verblijf op Ameland. Op de wandeltocht naar de auto kwamen we nog wat bekenden van Herman tegen en de leden van de brassband waardoor de trip naar de VistripVilla nog de nodige leuke vertraging opliep. De eerste biertjes en Baco kwamen pas uit de koelkast toen ‘vrijdag’ al op de schermen van de mobieltjes werd aangegeven.
Hoogste tijd om tijdens het tweede rondje het vizier al wat te richten op de Vistripbestemming van het volgende Vistripjaar. Zo de Vistriptraditie voorschrijft gaat de trip in 2017 weer buiten de landsvisgrenzen. Het duurt dan nooit langer dan 1 toast voordat een Vistrip naar Ierland weer bij de favorieten wordt genoteerd, maar ook een nieuw Vistripland in Scandinavië staat de laatste jaren regelmatig op de shortlist. We gaan het zien, wordt het weer Spanje of toch Viking of Irish viswater,

Verlengd verblijf op Ameland.

Bij het (voorlopig) laatste ontbijt op Amelander bodem kon natuurlijk een vers gebakken Wadbrood niet ontbreken en dus stonden Max en Marc wederom voor 8 uur in de winkel van Bakker P.J. de Boer in Hollum. Wanneer de planning voor het vertrek het enigszins toelaat maken de Vistrippers uitgebreid tijd voor een afsluitend Vistripontbijt. Dat hoort bij een goede afsluitende start van de Vistrip. De Vistripper die er een nog specialer ontbijt van wilde maken bleek Nico. Ten eerste was hij weer eens op tijd uit zijn nest gerold, en dit keer al avondtenue ??!! Lange broek en t-shirt met lange mouw, terwijl het die vrijdag 22 graden of warmer zou worden!

Vistrippers:“ ga je niet mee naar de forellenvijver ”?

Nico:“ jawel, hoezo ”?

Vistrippers: “ het wordt bloedheet vandaag, wat doe je dan in dat slecht weer tenue ”?

Nico:“ik ga vanavond ff naar de Hetebrij, …..zo kan ik direct door richting kroeg ”!

Vistrippers:“die kan geen week uit Zwolle weg of heeft al heimwee naar z’n stamkroegen ”!

Na het ontbijt werd het tijd om de spullen in te pakken en dan komen er zoals op elke voorgaande Vistrip weer de nodige door eerder afgereisde Vistrippers vergeten spullen boven water. Uiteraard in de vorm van vismateriaal, maar deze uitgave was het grootste attribuut dat moeilijk over het hoofd te zien was, een koelbox (.....van John).

We moesten voor 10 uur uit de VistripVilla, deze schoon achterlaten, en dat schema bleken we op de minuut te halen. We hadden de deur amper achter ons dichtgedaan of de housekeeping arriveerde in hun met schoonmaakspullen volgepakte golfkar. Bij het inpakken van de Vistripbus merkten we dat er een behoorlijk windje over Ameland blies, en deze zou later die middag nog voor een aardige vertraging gaan zorgen.
Nadat we de sleutels hadden afgeleverd bij de receptie van Boomhiemke werd koers gezet naar de forellenvijver voor de jacht op de Champion vis. Bij het oprijden van het terrein zagen we dat er bezoekers bij de (forellen)vijvers 2 en 3 zaten, maar ‘onze’ vijver was onbezet.
Al snel kwamen we achter de reden.
De toko was afgesloten en zou dit volgens de berichten op de ramen tot 13 uur blijven. We gingen ff bij de andere hengelaars checken of zij illegaal aan het vissen waren. Het waren Hollanders die vertelden dat ze met de baas van ’t Nylân een deal hadden gemaakt en toestemming hadden om die morgen (zonder toezicht) te vissen op de forellen. De baas had de vorige avond de vissen al voor de uitgezet.
Dan gingen wij die toestemming ook maar is ff regelen. Maar nadat we alle 3 de telefoonnummers hadden geprobeerd was het niet gelukt contact te krijgen met de baas of ander personeel. Herman, Harry, Nico en Eric besloten daarop om een terras in Nes op te zoeken en daar de tijd door te brengen tot aan de vertrektijd. Ook geen verkeerd plan, vooral Maikel ondersteunde dit plan van harte want daarmee was hij in ieder geval 4 concurrenten voor de laatste vis uren van de 2016 Vistrip kwijt. Max en Marc namen het risico op een eventueel probleem met de baas van ’t Nylân wegens illegaal vissen op privé terrein. Dat risico werd door beide Vistrippers echter laag ingeschaald. We waren tenslotte in het land van de Friezen. Een koppig volk maar bij ons ook bekend staand om zijn gastvrijheid. We waren de hele Vistripweek uiterst klantvriendelijk ontvangen en waren intussen ‘Vistippers aan huis’. Dat moest wel heel raar lopen wilden beide Vistrippers hun Vistrip achter tralies afsluiten. ‘Tralies’ en ‘Ameland’ leek ons zo wie zo een onwaarschijnlijke combinatie.
Er werd afgesproken dat beide vissende Vistrippers een half uurtje voor vertrek van de veerboot zouden worden opgepikt, waarna de wegen van beide Vistripperteams zich scheiden.
De beslissing om toch nog een paar uurtjes te gaan vissen bleek al snel de juiste te zijn geweest want de visgoden waren Max en Marc goed gezind. Het was weer ingooien en beet hebben. Die vissen waren natuurlijk op de vrijdagmorgen niet gewend aan een voorgeschotelde lunch inclusief brunch, dus die vielen eensgezind aan op het door de Vistrippers verzorgde buffet. Gelukkig was de hele voorraad overgebleven kaas uit de koelkast meegenomen want anders was er al snel een tekort aan aas ontstaan.
Zo hadden de laatst overgebleven Vistrippers het prima naar hun zin op de laatste Vistrip uurtjes. Het was optimaal toeven op de terrasjes en langs de waterkant. Ook het ‘illegale’ vissen in vijver 1 liep met een sisser af. Kort voor openingstijd kwam één van de dames die we deze week al vaker hadden ontmoet richting waterkant en vroeg de Vistrippers of ze wisten dat het nog niet geoorloofd was om te vissen, en hoe lang ze al bezig waren.
Marc kon op zijn mobiel tonen dat hij alle moeite had gedaan om in contact te komen, waarna de kou, of beter gezegd, de lichte bries al snel uit de lucht was. Zoals al was verwacht, geen probleem want we waren er niet tussenuit gepiept maar zouden gewoon voor onze vis uren betalen. Business is business, vooral op een vakantie-eiland.
De vangsten waren dus weer Top geweest maar helaas voor Max en Marc kregen ze de Champion vis niet te pakken. Steur, Meerval en Karper werden gehaakt, maar geen vis van boven de 124 cm. en zo kreeg de 26e Vistrip voor het eerst sinds de aftrap in 1990 een Champion uit de 3e generatie van de Vistripclans.
Maikel van de De Vries clan werd bijschreven op de Winnaars page van de Vistrip site en mocht zijn naam op de Coupe Ad Beunk laten bijschrijven. Dat bericht werd met grote vreugde ontvangen in Amsterdam , alsook bij Opa Ton in Spanje.
Op de VistrippersApp kwamen de felicitaties binnen en typte Maikel het bericht dat hij de fles Champagne eindelijk had kunnen ploppen.

Die berichten op de VistrippersApp hadden de Vistrippers op een terras in Nes ook wakker geschud achter hun biertje en in de zon. Die hadden de tijd niet echt in de gaten gehouden en krap een kwartier voor de vertrektijd van 15 uur kwamen ze het terrein van de forellenvijver opscheuren. De beide Vistrippers en hun vismateriaal werden de bus in gelazerd waarna het gassen werd richting havenhoofd. Toen de pier in beeld kwam moest de Vistripbus echter vol in de remmen want anders was deze vol op de achterkant van een file richting veerboot geklapt.
.......een file op Ameland......!....begon dat gelazer nou ook al op onze eilanden!!!???
Al snel kwamen we achter de oorzaak. Zoals eerder aangegeven stond er deze zonovergoten vrijdag een stevige wind over Ameland, en deze had het getijde op de Waddenzee dusdanig uit het lood geblazen dat de aan en vertrektijden met ruim een uur waren uitgelopen.

Max en Marc geven een Championship nooit cadeau en speelden nog even met de gedachten terug te gaan naar visvijver 1 om nog een uur op jacht te gaan naar een Buffel van boven de 124 cm. Het terras op het havenhoofd won het echter van het vis idee, en Maikel had tenslotte zijn fles Champagne al geplopt.

Onder het nuttigen van de broodjes kroket, gezond en uitsmijter werd er genoten van de kapriolen van enkele kite surfers op de stek waar eerder in de Vistripweek Herman en Marc hun zeepieren hadden gestoken. In die geschatte 6 bft wind werden de nodige fraaie sprongen gemaakt, maar maakten de minder getalenteerde kite surfers een paar harde ‘head-first’ klappers op het water.
De vertraging liep nog wat verder uit waardoor de Vistrippers pas kort voor zessen weer vast wal onder de voeten kregen, en waarmee er een einde kwam aan de 26e Vistrip in successie. Een Vistrip met een debutant, een comeback Vistripper en dat voor het eerst op een Hollands eiland, en er was weer meer dan een A4-tje voor nodig om de story vast te leggen, van: